Czytałem dziś Ewangelię Św. Łukasza, [twój wspaniały patron!] – i rozważam rozdział 22:31-32; ….(31) Szymonie, Szymonie, oto szatan wyprosił sobie, aby was przesiać jak pszenicę. (32) Ja zaś prosiłem za tobą, aby nie ustała wiara twoja, a ty, gdy się kiedyś nawrócisz, utwierdzaj braci swoich.
Piękne słowa Chrystusa, powiedz jak to odbierasz?
O czym nasz Pan mówi Piotrowi i dlaczego przypomina Piotrowi aby wytrwał w wierze?
Jak to rozumiesz i jeśli możesz podziel się tym ze mną… Ja mam wrażenie, że jest to kontynuacja wcześniejszej rozmowy z Piotrem, gdzie Chrystus własnymi słowami ustanawia Piotra jako skałę, na której zbuduje swój Kościół i da Piotrowi klucze do Królestwa Niebieskiego.
Napisz proszę jak to rozumiesz?
Dzięki, z Panem Bogiem!…
Według mnie słowa Pana Jezusa dotyczące Piotra objawiają cztery ważne prawdy:
1. Prawda pierwsza – Bóg zezwala szatanowi na kuszenie i wypróbowywanie dzieci Bożych.
Pokusy i różnego rodzaju ataki, które mają na celu zburzenie naszej wiary, nie pochodzą od Boga (Jakuba 1:13-15). Pismo Święte wskazuje, że szatan dostał na nie pozwolenie (przeczytaj Księgę Joba 1-2), ale Bóg określa ich granice. Szatan nie może robić, co chce, z ludem Boga – On ingeruje w chwili, kiedy szatan posuwa się za daleko. Pismo Święte nazywa to „doświadczeniami” lub „próbą wiary”.
Jakuba 1:2-3
„[…] za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia. (3) Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość. (4) Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali, nienaganni, w niczym nie wykazując braków”.
1 Koryntian 10:13
„[…] dotąd nie przyszło na was pokuszenie, które by przekraczało siły ludzkie; lecz Bóg jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni ponad siły wasze, ale z pokuszeniem da i wyjście, abyście je mogli znieść”.
Moim zdaniem to służy naszemu dobru (Jakuba 1:2-3), pomaga nam nawiązać z Bogiem bliższą relację, ma na celu nas wzmocnić, utwierdzić naszą wiarę i zaufanie w Boże obietnice (tak było właśnie w przypadku Piotra).
W kontekście tego fragmentu (Łukasza 22:31-31) przesianie nie oznacza, że Bóg odrzuca swoje dzieci. Wiadome jest, że Piotr zaparł się Jezusa (Marka 14:72), a mimo to był Jego wiernym sługą aż do końca. Żaden z Apostołów [oprócz Judasza – wypełnienie proroctwa (Jana 17:12 / Psalm 41:9 / 109:8)] nie został oddzielony od Pana. Po zmartwychwstaniu (wzmocnieni wiarą) wiernie głosili Ewangelię, płacąc za nią męczeńską śmiercią (wyjątkiem był Jan).
Przesianie oznacza więc oczyszczenie, wzmocnienie i utwierdzenie. Uświadamia, że bez Bożej pomocy (wsparcia) nie można niczego osiągnąć. Zapieranie się, własne wysiłki czy chęci nic nie pomogą. Piotr przekonał się o tym jako jeden z pierwszych. Później jednak nawet śmierć nie była w stanie zachwiać jego wiary (mamy na to dowody).
Aby pszenica, która zawiera zanieczyszczenia (resztki słomy i inny brud), nadawała się do użytku, musi ulec oczyszczeniu (przesianiu). Podobnie chrześcijanin idący za Jezusem musi zostać temu poddany (Hebrajczyków 12:14). Cielesne usposobienie, grzeszna natura i niedowiarstwo (jak w przypadku Piotra) są obrazem zanieczyszczeń (Galacjan 5:19-21 / 1 Koryntian 6:9-11). Kto więc nie poddaje się oczyszczeniu, po prostu ginie. Proszę, rozważ fragment z Listu do Hebrajczyków 12:1-29 (możesz go przeczytać, klikając tutaj).
2. Druga ważna prawda dotyczy wstawiennictwa Pana Jezusa i Jego opieki nad nami.
Jako grzesznicy jesteśmy ograniczeni i bezradni. Wgłębiając się w dalszą część tego fragmentu (Łukasza 22:33), zauważysz, że Piotr zapewniał Jezusa o swojej wierności, której jednak nie był w stanie dotrzymać (Marka 14:72). Przesłanie Nowego Przymierza wskazuje Jezusa jako doskonałego Opiekuna, który wzmacnia nas i wstawia się za nami (Dzieje Apostolskie 4:10-12 / Hebrajczyków 9:14-17 / 1 Tymoteusza 2:5-7).
2 Koryntian 3:4-6
„[…] a dzięki Chrystusowi taką ufność w Bogu pokładamy. (5) Nie żebyśmy uważali, że jesteśmy w stanie pomyśleć coś sami z siebie, lecz /wiemy, że/ ta możność nasza jest z Boga. (6) On też sprawił, żeśmy mogli stać się sługami Nowego Przymierza przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia”.
2 Piotra 1:2-3
„[…] łaska i pokój niech się wam rozmnożą przez poznanie Boga i Pana naszego, Jezusa Chrystusa. (3) Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną chwałę i cnotę […]”.
Dlatego w Ewangelii według Jana 15:4-5 Pan Jezus powiedział: „[…] trwajcie we mnie, a Ja w was. Jak latorośl sama z siebie nie może wydawać owocu, jeśli nie trwa w krzewie winnym, tak i wy, jeśli we mnie trwać nie będziecie. (5) Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze mnie nic uczynić nie możecie”.
Trwanie w Jezusie oznacza życie duchowe (nie religijne), w którym moc Ducha Świętego (1 Tesaloniczan 1: 3-5) kieruje nasze myśli w duchowy świat wypełniony Bożą obecnością (na czym to polega, możesz dowiedzieć się, klikając tutaj). Dzięki temu możemy (żyjąc pod łaską) zanosić prośby do Pana, by we właściwym czasie otrzymać stosowną pomoc (1 Koryntian 1:18).
Hebrajczyków 9:24
„[…] albowiem Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga […]”.
3. Trzecia prawda z fragmentu Ewangelii według Łukasza 22:31-32 dotyczy potrzeby nawrócenia.
„[…] wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej” (Rzymian 3:23).
Chrzest w wieku niemowlęcym, pochodzenie z chrześcijańskiej rodziny, narodu czy inna przynależność religijna nie czynią cię wyznawcą Chrystusa (jeśli chciałbyś dowiedzieć się, czym jest wiara chrześcijańska, kliknij tutaj). Apostoł Piotr był człowiekiem bardzo religijnym, oddanym Bogu, chodzącym z Jezusem, znającym Go osobiście. Dopiero jednak duchowe odrodzenie [(Tytusa 3:3-7) narodzenie z Ducha (Jana 3:1-8) – jeśli chciałbyś dowiedzieć się, co to znaczy, kliknij tutaj] poprzedzone nawróceniem ukształtowało w nim osobę wierzącą o niezachwianej wierze. Podobnie było w przypadku pobożnego przywódcy religijnego Nikodema. Możesz przeczytać o tym w Ewangelii według Jana 3:1-8, klikając tutaj.
4. Czwarta ważna prawda zawarta w tym fragmencie mówi o odpowiedzialności Piotra za braci w Chrystusie.
Odbieram to jako nakaz skierowany do nauczycieli, liderów i Pastorów, a dotyczący utwierdzania Bożego ludu i troszczenia się o niego: „[…] paście trzodę Bożą, która jest między wami, nie z przymusu, lecz ochotnie, po Bożemu, nie dla brzydkiego zysku, lecz z oddaniem, (3) nie jako panujący nad tymi, którzy są wam poruczeni, lecz jako wzór dla trzody” (1 Piotra 5:2-3).
Właśnie w ten sposób odbieram i rozumiem fragment z Ewangelii według Łukasza 22:31-32.
Piszesz, że masz wrażenie, że jest to kontynuacja wcześniejszej rozmowy Pana Jezusa z Piotrem, w której Chrystus ustanawia go „skałą”, na której zbuduje swój Kościół, i daje mu klucze do Królestwa Niebieskiego.
Przykro mi, ale ja nie odbieram tego w ten sposób. Nigdzie w Piśmie Świętym Pan Jezus nie ustanawia Piotra „skałą” czy opoką Kościoła. Przeczytaj i uważnie rozważ te wersety w całym kontekście tego fragmentu (Mateusza 16:13-20) oraz przesłania Starego i Nowego Testamentu. Pismo Święte mówi, że Chrystus jest Skałą (nie Piotr), co zresztą stanowi podstawę Nowego Przymierza (Hebrajczyków 9-10) – jeśli chciałbyś dowiedzieć się więcej na temat Piotra jako „skały”, odsyłam cię do innego artykułu: kliknij tutaj.
1 Koryntian 3:11
„[…] fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus”.
1 Piotra 2:6-10
„[…] to bowiem zawiera się w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto wierzy w niego, na pewno nie zostanie zawiedziony. (7) Wam zatem, którzy wierzycie, cześć! Dla tych zaś, co nie wierzą, właśnie ten kamień, który odrzucili budowniczowie, stał się głowicą węgła – (8) i kamieniem upadku, i skałą zgorszenia. Ci, nieposłuszni słowu, upadają, do czego zresztą są przeznaczeni. (9) Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła, (10) wy, którzyście byli nie – ludem, teraz zaś jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili miłosierdzia, teraz zaś jako ci, którzy miłosierdzia doznali”.
W taki sposób rozumiem fragment z Ewangelii według Łukasza 22:31-32.
Dziękuję i do usłyszenia.
Z Panem Bogiem, Luke.
luke@zaJezusem.com