Piotr Zaremba
Temat wykładu brzmi: Kościół wychodzący do każdego członka społeczeństwa. Z jednej strony w tak sformułowanym temacie nie ma nic odkrywczego, kościół bowiem jest dla każdego i gdziekolwiek istnieje on jako normalny kościół Jezusa Chrystusa, tam wychodzi do każdego członka społeczeństwa. Z drugiej strony uświadomienie sobie, że kościół jako taki jest kościołem wychodzącym do każdego członka społeczeństwa — jest ważnym odkryciem, aktualnym w obecnej sytuacji przemian religijnych, politycznych, ekonomicznych w naszym kraju.
Podejście do tematu Kościół wychodzący do każdego członka społeczeństwa narzuca się prawie samo: Przede wszystkim musimy sobie przypomnieć, czym jest kościół — w swej istocie, strukturze i celach — następnie uświadomić sobie, że jako taki jest on kościołem wychodzącym, i w końcu dostrzec musimy, że ma on wychodzić do każdego członka społeczeństwa.
I. Kościół
1. Istota Kościoła
Wierzymy i wyznajemy, że Kościół — tak w wymiarze powszechnym, Kościoła światowego, (Mt 16,18; Ef 2,19-22) jak i w wymiarze lokalnym, zboru wierzących na danym obszarze (1 Kor 1,2; 2 Kor 1,1; Ef 1,1; Flp 1,1; Kol 1,2; 1Ts 1,1; 2 Ts 1,1; Obj 2,1.8.12.18; 3,1.7.14) — jest wspólnotą tych, którzy uwierzyli w Pana Jezusa Chrystusa, przyjęli chrzest Chrystusowy w imię Ojca, Syna i Ducha Świętego (Mt 28,19; Dz 19,1-6) i doznali duchowej odnowy (1 Kor 12,13; Tt 3,5). Początkiem Kościoła był dzień zesłania Ducha Świętego (Dz 2,1-21), jego tryumfem będzie powrót Jezusa jako Króla królów i Pana panów (Flp 3,20; Kol 3,4); wszyscy jego członkowie są kapłanami powracającego Zbawiciela (1 Ptr 2,9), tworzą Ciało Chrystusa (1 Kor 12,13.27), gdzie On jedynie jest Głową (Ef 4,15n), Mistrzem i Nauczycielem (Mt 23,9-11), ludzie zaś braćmi usługującymi sobie tym darem duchowym, jakiego Bóg każdemu udzielił (1 Kor 12,31; Hbr 10,24n; 1 Ptr 4,10), świadczącymi wobec świata o różnorodnej mądrości Boga (Ef 3,10), zwiastującymi ewangelię wszystkim narodom (Mt 28,18-20; Mk 16,15-18), dążącymi do wymiarów pełni Chrystusowej (Ef 4,13) — przy wsparciu prezbiterów i diakonów (Hbr 13,17; 1 Ptr 5,1-5), pod kierunkiem sług ustanowionych przez Niego, by budować Ciało Chrystusowe (Ef 4,11-13).
2. Struktura Kościoła
Z powyższej definicji wyłania się struktura kościoła: Pod duchowym przewodnictwem Chrystusa realizowanym za pośrednictwem prezbiterów i diakonów funkcjonujących w charakterze apostołów, proroków, ewangelistów, pasterzy i nauczycieli, wszechstronnie rozwijają się obdarzeni darami Ducha święci do wymiarów pełni Chrystusowej stając się po drodze następnym pokoleniem prezbiterów i diakonów.
3. Cele Kościoła
Z przedstawionej na wstępien definicji wyłaniają się trzy cele Kościoła:
1. Uwielbienie Boga (w słowach: świadczącymi wobec świata o różnorodnej mądrości Boga);
2. Zwiastowanie ewangelii (w słowach: świadczącymi wobec świata o różnorodnej mądrości Boga, zwiastującymi ewangelię wszystkim narodom);
3. Budowanie wierzących w wierze (w słowach: ludzie zaś braćmi usługującymi sobie tym darem duchowym, jakiego Bóg każdemu udzielił, dążącymi do wymiarów pełni Chrystusowej — przy wsparciu prezbiterów i diakonów, pod kierunkiem sług ustanowionych przez Niego, by budować Ciało Chrystusowe.
Dlatego właśnie skonkludować musimy, że gdziekolwiek istnieje normalny kościół tam dzieje się wychodzenie do każdego członka społeczeństwa.
Pytania do dyskusji: Czy nasz zbór jest odzwierciedleniem tej definicji (szczególnie jeśli chodzi o wyznaczone mu przez Boga cele? Jakie dary zauważam w naszym zborze? (Należy wypisać je w notatniku). Jaką ocenę (w skali szkolnej 1-6) wystawiłbym realizowaniu przez nasz Zbór Bożych celów? Do przygotowania jakich pomocy dydaktycznych zobowiązałbym odpowiednie agendy naszego Kościoła?
4. Zasady wzrostu kościoła
1. Otwartość na działanie Chrystusa w kwestii wyznaczenia przez Niego sług odpowiedzialnych za wzrost zboru: Ef 4,11nn.
2. Szeroko otwarte „drzwi wejściowe”, czyli ewangelizacja, np: Projekt Efezki, Projekt 72, Program Alfa, Gawędy biblijne, ewangelizacje zborowe, kursy języka angielskiego.
3. Szczelnie zamknięte „drzwi wyjściowe”, czyli szeroko pojęta służba duszpasterska: wierność w życiu modlitewnym, dobre nabożeństwo (śpiew, modlitwy wiernych), dobre kazanie (oparte na Biblii nie na systemach teologicznych), dobre nauczanie, tak na linii pastor — zbór, jak i na linii pastor — członek zboru, dbałość o odwiedziny (w tym odwiedziny misyjne), angażowanie członków zboru stosownie do ich darów duchowych (wskazywanie możliwości rozwoju poprzez zaangażowanie, np.: zakładanie nowych zborów, organizowanie grup domowych, grup modlitewnych).
Angażowanie członków Zboru powinno być: konkretne, mierzalne, biorące pod uwagę dar konkretnej osoby, obliczone na ludzkie potrzeby i ludzkie możliwości (np.: grupy pantomimy dla młodych, zespoły muzyczne; rodzinne zespoły ewangelizacyjne dla wszystkich, Gedeonici dla profesjonalistów, stowarzyszenia medyczne, wojskowe, studenckie — dla odpowiednich zainteresowanych).
Na szczególną uwagę zasługuje troska o atmosferę w zborze. Należy unikać dualizmu: aktywny postępowy pastor i straszny zbór. Pastor nie powinien być jeźdźcem, który jeździ na z założenia już powolnym, opornym, głupim, chytrym, ciągnącym za miedzę do tego, co świeckie zborze-koniu.
Atmosfera w zborze powinna opierać się na następujących przesłankach:
1. Chrystus jest rdzeniem życia osoby odkupionej (Gal 2,20; 2 Kor 5,17).
2. Po wierzących spodziewamy się najlepszego (Flm)
3. Nowy Testament jest instrukcją obsługi naszego nowego życia (Ef)
4. W zborze musi się coś dziać.
Pytania do dyskusji: Jakie przedsięwzięcia ewangelizacyjne realizujemy jako Zbór? Jak oceniam szczelność zamknięcia naszych „drzwi wejściowych”? W jakich trzech punktach oceniłbym atmosferę w naszym zborze? Co więcej dla wzrostu Kościoła mogłyby uczynić jego agendy?
5. Model służby Kościoła i struktura służby Zboru
Jeśli chodzi o model służby kościoła, Pismo Święte postrzega Kościół jako obecny w społeczeństwie, współpracujący z Chrystusem na rzecz misji, pielęgnujący więzi i przedsięwzięcia ogólnokościelne. Zastosowaniem tych faktów są: sama egzystencja normalnego zboru, informowanie o tej egzystencji, zaangażowanie społeczne wierzących, zakładanie nowych zborów, podejmowanie przedsięwzięć przy współpracy z innymi naszymi zborami, tworzenie funduszów i fundacji ogólnokościelnych.
Jeśli chodzi o strukturę służby zboru, powinna ona wynikać z przedstawionej na początku struktury Kościoła: Pod duchowym przewodnictwem Chrystusa realizowanym za pośrednictwem prezbiterów i diakonów funkcjonujących w charakterze apostołów, proroków, ewangelistów, pasterzy i nauczycieli, wszechstronnie rozwijają się obdarzeni darami Ducha święci do wymiarów pełni Chrystusowej stając się po drodze następnym pokoleniem prezbiterów i diakonów. Stwierdzenie tego faktu może nas prowadzić do następującej struktury służby zboru.
Pytania do dyskusji: Jak często odwiedzają nasz zbór ludzie niewierzący? Ilu mamy sympatyków? Jaki procent członków Zboru zaagażowany jest w służbie Zboru? Co więcej dla służby Kościoła mogłyby uczynić jego agendy? II. Kościół wychodzący… Wychodzenie do społeczeństw świata powinno być naszelną zasadą zboru. Wychodzimy z ewangelią i nastawieni jesteśmy na czynienie ludzi uczniami Pana — w oczekiwaniu na zaistnienie życia Chrystusowego w tych, którym zwiastujemy (Mt 28,19-20).
Mówiąc o wychodzeniu koncentrujemy się zwykle na metodach. Tymczasem metody ewangelizacji narzędzia, środki wyrazu tego, co najważniejsze. Najważniejsze zaś jest ujawnianie się Chrystusowego życia na naszym ciele 2 Kor 4,7-12. Kościół rośnie tylko przez cierpienie (albo ofiarę) jego członków (Kol 1,24n). Praktycznie może się to wyrażać poprzez formułowanie w modlitwie i wyznaczanie zborowi celów wynikającyh z wiary i wytrwałe trudzenie się dla ich realizacji w miłości (1 Ts 1,3).
Pytania do dyskusji: Wymień cele wiary swoje i waszej współnoty?
III. Kościół wychodzący do każdego członka społeczeństwa
Wychodzenie zboru do społeczeństwa zależy przede wszystkim od pastora i od grona jego współpracowników, następnie zaś od struktury charyzmatycznej, wiekowej, zawodowej i zdrowotnej zboru.
1. Rola pastora
1. Pastor jest jak kapitan na statku: musi znać cel rejsu, musi znać morze, musi znać statek, musi znać załogę, musi się wszystkimi wyręczać, musi umieć każdego zastąpić, a w przypadku katastrofy schodzi z posterunku ostatni.
2. Pastor jest jak lekarz: musi być zawsze na służbie, nie wolno mu szkodzić, musi leczyć tak, by wyleczyć.
3. Pastor jest jak policjant: gdy jest dobrze to chwała społeczeństwu, gdy jest źle to jego wina.
4. Pastor jest jak trener: musi rozumieć aktualne trendy w swojej dyscyplinie sportu, musi mieć strategię, jak się do tych trendów dostosować, aby w stworzonych przez nie warunkach wygrywać, musi wiedzieć co się da z człowieka wycisnąć, i musi znać swoich ludzi, żeby wiedzieć, co z nimi da się zrobić.
5. Pastor jest jak ojciec: musi kochać dzieci, musi przygotowywać je do opuszczenia domu, musi celować w to, co najlepsze i musi spodziewać się najgorszego.
6. Pastor jest jak pasterz: musi wiedzieć, gdzie dobre łąki, musi wiedzieć, jak do nich dotrzeć, musi wiedzieć, ile ma owiec i z radości, że stado przekracza setkę, nie może nie mieć czasu dla jednej zgubionej.
7. Pastor jest jak Jezus Chrystus.
Z tego mojego nagromadzenia metafor wyłania się przynajmniej jeden praktyczny postulat: potrzebna jest naszemu Kościołowi aktywnie działająca rada teologiczno-duszpasterska prowadzona przez koordynatora rady, złożona z prezbiterów, którym kościół ufa, posiadająca głos doradczy i realizująca następujące cele:
1. Informowanie kościoła o zauważanych trendach w duchowości świata i naszego kraju. (Obecnie na przykład duchowość świata przeniknięta jest ideą bóstwa człowieka, ewolucji, relatywizmu etycznego. Wynika z tego: negacja Boga i jego prawa do stworzenia, wiara w możliwości człowieka, odrzucenie autorytetu Biblii, tolerancja dla grzechu).
2. Forumułowanie i poddawanie kościołowi pod rozwagę biblijnych odpowiedzi na te trendy.
3. Rozstrzyganie kwestii teologicznych (utracalność zbawienia, predestynacja, chrzest i chrzest w Duchu Świętym, dary Ducha Świętego — w minionych dwóch latach nie słyszałem, aby cokolwiek zrobiono, poza tym, że każdy robi swoje — seminaria, Słowo Prawdy i ja też. Jeśli nasz kościół nie wypracuje stanowiska w niektórych kwestiach może dojść do rozłamu w kościele).
4. Rozstrzyganie kwestii praktycznych (rozwód — była tylko polemika). Rada taka z pewnością mogłaby korzystać ze Słowa Prawdy, które dobrze byłoby, gdyby było słowem prawdy do współczesnego człowieka w większym zakresie niż miejscem polemiki różnych prawd, miejscem ożywania szczegółów dawnej historii, świadectwem tkwienia w przeszłości.
Rada mogłaby też sama publikować traktaty.
Rada taka mogłaby kierować forum pastorów, które mogłoby się zbierać przy okazji każdego zjadzu pracowników kościoła i być z jednej strony płaszczyzną dyskusji, z drugiej weryfikacji wniosków wypracowywanych przez Radę.
2. Rola zboru
Wyjście zboru do społeczeństwa jest zdeterminowane przez jego strukturę charyzmatyczną, wiekową, zawodową i zdrowotną.
Pytania do dyskusji: Czy zgadzasz się z takim podejściem do podtematu Kościół wychodzący do każdego członka społeczeństwa? Sformułuj praktyczne wytyczne jeśli chodzi o wychodzenie zboru do każdego członka społeczeństwa.
IV. Mierniki sukcesu Kościoła
1. Procent zaangażowanych według darów Ducha
Im więcej zaangażowanych, tym lepiej.
2. Wzrost liczebny
Należy odróżniać wzrostu zboru do puchnięcia zboru. Ponadto na wzrost liczebny należy patrzeć z perspektywy lat.
3. Równowaga płci
Równowaga płci w produkcyjnych przedziałach wiekowych może gwarantować stabilność liczebną zboru.
Gdy kaznodzieja staje się niepotrzebny
Pytania do dyskusji: Czy potrafisz wskazać inne mierniki wzrostu kościoła? Napisz, co zrobisz, aby o twoim zborze można było powiedzieć, że jest zborem sukcesu.