BĘDĘ OPOWIADAŁ IMIĘ TWOJE BRACIOM MOIM, BĘDĘ CIĘ CHWALIŁ POŚRÓD ZGROMADZENIA. OD CIEBIE POCHODZI MOJA PIEŚŃ POCHWALNA W WIELKIM ZGROMADZENIU.
Psalm 22, nie tylko wyraża głębię wewnętrznych przeżyć cierpiącego Jezusa Chrystusa, ale ukazuje nam Go także w Jego Zmartwychwstaniu. Dlatego w zacytowanych wyżej słowach rozpoznajemy Pana Jezusa, który po swojej śmierci i zmartwychwstaniu kieruje je do swojego Boga i Ojca. Nie jesteśmy w stanie wniknąć w głębię udręki, bólu i cierpienia Zbawiciela, gdy obarczony na krzyżu całym ciężarem naszych grzechów poniósł sąd, aby swą własną krwią zmazać naszą winę przed Bogiem. Dzięki gorzkim cierpieniom krzyża i swojej śmierci Pan Jezus usunął wszystko, co oddzielało nas od Boga.
W przytoczonej pieśni Chrystus sławi imię Boga, który odpowiedział na Jego wołanie i wywiódł z głębin śmierci. Chrystus musiał cierpieć i wykonać dzieło zbawienia samotnie, ale zmartwychwstałego widzimy Go otoczonego przez” wielu braci”. W „wielkim zgromadzeniu” tych, których dzięki swojej krwi wyrwał z mocy szatana i obmył z grzechów, zaintonował nową pieśń – „Pieśń pochwalną naszemu Bogu”.
Jakaż to łaska!!! Odkupieni i szczęśliwi możemy przyłączyć się do chóru wznoszącego ten pochwalny hymn. ON, Odkupiciel, rozpoczyna Sam oddawanie tej chwały, a my, odkupieni, możemy wraz z Nim śpiewać i uwielbiać wielkiego i łaskawego Boga. To On, Ojciec, dał za nas Swego Syna i uznał Jego doskonałe dzieło, wzbudzając Go z martwych. Dlatego: „Pójdźcie, radośnie śpiewajmy Panu, wznośmy okrzyki i radosne skale zbawienia naszego!!!” (Ps. 95,1)
Adi Gillner