Aby pojednać się z Bogiem, musisz najpierw zrozumieć, co jest nie tak. To, co nie jest w porządku, to grzech: „[…] wszyscy razem zbłądzili, stali się nikczemni: nie ma takiego, co dobrze czyni, nie ma ani jednego” (Psalm 14:3).
Zbuntowaliśmy się przeciwko przykazaniom Bożym: „[…] wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył […]” (Księga Izajasza 53:6).
Złą wiadomością jest to, że karą za grzech jest śmierć: „[…] albowiem zapłatą za grzech jest śmierć […]” (List do Rzymian 6:23).
Dobrą wiadomością jest to, że kochający Ojciec szuka nas i chce nas ratować (dać nam zbawienie). Jezus mówi, że Jego celem jest „[…] szukać i zbawić to, co zginęło” (Ewangelia Łukasza 19:10). On też uznał, że cel ten został osiągnięty, kiedy umarł na krzyżu – wypowiedział wówczas słowa: „[…] wykonało się!” (Ewangelia Jana 19:30).
Początkiem właściwej relacji z Bogiem jest przyznanie się do swojej grzeszności. Później następuje wyznanie Bogu naszego grzechu (Księga Izajasza 57:15), chęć zaprzestania czynienia źle i rozpoczęcie pokuty: „[…] bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia” (List do Rzymian 10:10).
Pokuta ta musi iść w parze z wiarą – szczególnie w to, że śmierć Jezusa stanowiła złożenie ofiary, a Jego zmartwychwstanie uczyniło z Niego naszego Zbawiciela: „[…] jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie […]” (List do Rzymian 10:9). Wiele innych fragmentów mówi o potrzebie wiary, na przykład: Ewangelia według Jana 20:27 / Dzieje Apostolskie 16:31 / List do Galacjan 2:16 / 3:11 / 26 i List do Efezjan 2:8.
Istotę pojednania z Bogiem stanowi twoja reakcja na to, co Bóg zrobił dla ciebie. On posłał Zbawiciela i w ten sposób zapewnił ofiarę, która została złożona, by mógł nam przebaczyć (Ewangelia Jana 1:29). On też obiecuje: „[…] każdy, kto wzywać będzie imienia Pańskiego, będzie zbawiony” (Dzieje Apostolskie 2:21).
Piękną ilustracją pokuty i przebaczenia jest przypowieść o synu marnotrawnym (Ewangelia Łukasza 15:11-32). Syn ten roztrwonił dar swojego ojca w grzeszny sposób (werset 13.). Kiedy zrozumiał, że robił źle, postanowił wrócić do domu (werset 18.). Sądził, że ojciec nigdy już nie uzna go za swojego syna (werset 19.). Ale pomylił się. Ojciec zawsze równie mocno kochał swojego zbuntowanego syna (werset 20.). Wybaczył mu wszystkie grzechy i z okazji jego powrotu urządził wielkie przyjęcie (werset 24.).
Bóg jest dobry i dotrzymuje obietnic, a w tym i obietnicy przebaczenia: „[…] Pan jest blisko skruszonych w sercu i wybawia złamanych na duchu” (Psalm 34:19).
Jeśli chcesz pojednać się z Bogiem, pomódl się, na przykład słowami poniżej. Pamiętaj, że wypowiedzenie tej czy jakiejkolwiek innej modlitwy nie da ci zbawienia. Jedynie zaufanie Jezusowi Chrystusowi może zbawić cię od grzechu. Ta modlitwa stanowi tylko sposób na wyznanie Bogu wiary w Niego i podziękowanie Mu za Jego troskę o zbawienie.
Boże, wiem, że zgrzeszyłem przeciwko Tobie i zasługuję na mękę. Ale Jezus Chrystus wziął na siebie moją karę, byś mógł mi przebaczyć, jeśli w Niego uwierzę. Odwracam się od mojego grzechu i ufam, że mnie zbawisz. Dzięki Ci za Twoją cudowną łaskę i przebaczenie! Amen!
Autor nieznany
Po więcej informacji napisz: luke@zaJezusem.com. Zapraszam też na stronę internetową:
