Czym jest religia?
To system wierzeń i praktyk określający relację pomiędzy różnie pojmowaną sferą sacrum (świętością) i sferą boską a danym społeczeństwem, grupą lub jednostką. Religia manifestuje się w wymiarze doktrynalnym (jako doktryna, wiara), w czynnościach religijnych (np. kulty, rytuały), w sferze społeczno-organizacyjnej (wspólnota religijna, np. Kościół) i w sferze duchowości indywidualnej (mistyka).
Patrząc na powyższą definicję, nasuwa się pytanie: co w przypadku, kiedy nasz system wierzeń, doktryn, praktyk, rytuałów, nasza duchowość, wspólnota religijna lub sama religia są błędne, nieprawdziwe, poza autorytetem i wolą Boga? Pismo Święte mówi o odstępstwie (zwiedzeniu – zwróć proszę uwagę, że chodzi tutaj o ludzi wyznających wiarę w Jezusa), kierując do nas różnego rodzaju przestrogi (podam jedynie niektóre z nich):
Marka 13:5
„[…] wtedy Jezus zaczął do nich mówić: Baczcie, żeby was ktoś nie zwiódł. (6) Wielu przyjdzie w imieniu moim, mówiąc: Jam jest, i wielu zwiodą”.
Galacjan 1:8-9
„[…] ale choćbyśmy nawet my albo anioł z nieba zwiastował wam ewangelię odmienną od tej, którą myśmy wam zwiastowali, niech będzie przeklęty! (9) Jak powiedzieliśmy przedtem, tak i teraz znowu mówię: Jeśli wam ktoś zwiastuje ewangelię odmienną od tej, którą przyjęliście, niech będzie przeklęty!”.
Mateusza 24:11
„[…] i powstanie wielu fałszywych proroków, i zwiodą wielu”.
2 Tymoteusza 4:3-4
„[…] albowiem przyjdzie czas, że zdrowej nauki nie ścierpią, ale według swoich upodobań nazbierają sobie nauczycieli, żądni tego, co ucho łechce, (4) i odwrócą ucho od prawdy, a zwrócą się ku baśniom”.
1 Jana 4:1
„Umiłowani, nie każdemu duchowi wierzcie, lecz badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków wyszło na ten świat […]”.
2 Tymoteusza 3:13
„[…] ludzie zaś źli i oszuści coraz bardziej brnąć będą w zło, błądząc sami i drugich w błąd wprowadzając”.
Z historii (również z historii Kościoła) wynika, że człowiek jest specjalistą w odkrywaniu, tworzeniu systemów, schematów i koncepcji będących poza Bożą wolą (jesteśmy tego świadkami). Według różnych szacunków obecnie na świecie jest od 4200 do 10000 różnych religii, a samych wyznań chrześcijańskich blisko 41 000. Nauka Pisma Świętego wskazuje jednak, że jest tylko „[…] jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest; (6) jeden Bóg i Ojciec wszystkich, który jest ponad wszystkimi, przez wszystkich i we wszystkich” (Efezjan 4:5-6) oraz „[…] jeden pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus […]” (1 Tymoteusza 2:5-6). Pan Jezus mówił również, że jest „[…] ciasna brama i wąska droga, która prowadzi do żywota; i niewielu jest tych, którzy ją znajdują” (Mateusza 7:14).
Postaram się teraz scharakteryzować osobę religijną i chrześcijanina (według biblijnych założeń):
Kim jest osoba religijna?
To osoba, która nie zna Boga (więcej na ten temat dowiesz się, klikając tutaj), nigdy nie narodziła się na nowo [duchowo (Jana 3:1-8 / Tytusa 3:3-7 / 1 Piotra 1:23 / Jakuba 1:17-18 / Jana 1:12-13) – co to znaczy, dowiesz się, klikając tutaj], brak jej Bożego objawienia [(Przypowieści Salomona 29:18) – co mam na myśli, dowiesz się, klikając tutaj], właściwej duchowości (więcej na ten temat tutaj), kieruje się ludzką logiką [cielesną, zmysłową, ziemską (1 Koryntian 3:18-20 / Jakuba 3:12-15) – więcej na temat życia według ciał i Ducha, kliknij tutaj] i została wprowadzona w system religijny obcy Bogu, wymyślony i narzucony przez ludzi. Jest ona temu podporządkowana, ponieważ tak „ustawiono” jej sposób myślenia. Taki porządek przemawia do niej, widzi w tym sens, mając nadzieję na zbawienie. Osoba ta posiada jednak fałszywe poczucie bezpieczeństwa, budując się i chlubiąc uczynkami (w większości religijnymi: sakramentami, chodzeniem do kościoła, własną sprawiedliwością, dobrocią itp. – więcej na ten temat dowiesz się, klikając tutaj).
Zobaczmy na niektóre biblijne przykłady ludzi religijnych, którzy żyli daleko od Boga:
• Pierwszy człowiek zrodzony z kobiety (Kain), który był religijny i przynosił Bogu ofiary ze swych najlepszych plonów, ale jego pobożność nie była prawdziwa, gdyż zabił swego brata (1 Mojżeszowa 4:1-16).
• Naród Izraelski, który spedził czterdzieści lat na pustyni, choć twierdzili, że znali Boga i byli religijni (Hebrajczyków 3:7-12).
• Saul (pierwszy król nad Izraelem), który swą religijnością chciał przypodobać się Bogu (1 Samuela 15:13-23).
• Religijni stronnicy żydowscy, którzy ukrzyżowali Jezusa (Mateusza 27:15-21).
• Faryzeusz, który modlił się w świątyni i dziękował Bogu za to, że jest religijny i nie jest taki zły jak celnik (Łukasza 18:10-14).
• Uczeni w Piśmie, którzy oddawali dziesięcinę nawet ze swych domowych ogródków, zaniedbując jednak Boże prawo (Mateusza 23:23).
• Chrześcijanie pierwszego pokolenia, którzy bardziej polegali na uczynkach religijnych niż na wierze w Jezusa (Galacjan 3:1-5).
Zachęcam cię również do przestudiowania fragmentu z Ewangelii według Mateusza 7:21-27, gdzie znajdziesz przykład ludzi religijnych, „oddanych Bogu”, których jednak Pan Jezus nigdy nie znał: „[…] nie każdy, kto do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie. (22) W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów? (23) A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie. (24) Każdy więc, kto słucha tych słów moich i wykonuje je, będzie przyrównany do męża mądrego, który zbudował dom swój na opoce. (25) I spadł deszcz ulewny, i wezbrały rzeki, i powiały wiatry, i uderzyły na ów dom, ale on nie runął, gdyż był zbudowany na opoce. (26) A każdy, kto słucha tych słów moich, lecz nie wykonuje ich, przyrównany będzie do męża głupiego, który zbudował swój dom na piasku. (27) I spadł ulewny deszcz, i wezbrały rzeki, i powiały wiatry, i uderzyły na ów dom, i runął, a upadek jego był wielki”.
Niestety życie religijne i jego fundament (system wierzeń i praktyk poza Bożą wolą) jest domem budowanym na piasku (Mateusza 7:24-27). W Liście do Kolosan 2:1-23 Apostoł Paweł pisze: „Chcę bowiem, abyście wiedzieli, jak wielki bój toczę za was i za tych, którzy są w Laodycei, i za tych wszystkich, którzy osobiście mnie nie poznali, (2) aby pocieszone były ich serca, a oni połączeni w miłości zdążali do wszelkiego bogactwa pełnego zrozumienia, do poznania tajemnicy Bożej, to jest Chrystusa, (3) w którym są ukryte wszystkie skarby mądrości i poznania. (4) A to mówię, aby was nikt nie zwodził rzekomo słusznymi wywodami. (5) Bo chociaż ciałem jestem nieobecny, to jednak duchem jestem z wami i raduję się, widząc, że jest u was ład i że wiara wasza w Chrystusa jest utwierdzona. (6) Jak więc przyjęliście Chrystusa Jezusa, Pana, tak w Nim chodźcie, (7) wkorzenieni weń i zbudowani na nim, i utwierdzeni w wierze, jak was nauczono, składając nieustannie dziękczynienie. (8) Baczcie, aby was kto nie sprowadził na manowce filozofią i czczym urojeniem, opartym na podaniach ludzkich i na żywiołach świata, a nie na Chrystusie; (9) gdyż w nim mieszka cieleśnie cała pełnia boskości (10) i macie pełnię w nim; On jest głową wszelkiej nadziemskiej władzy i zwierzchności, (11) w nim też zostaliście obrzezani obrzezką, dokonaną nie ręką ludzką, gdy wyzuliście się z grzesznego ciała ziemskiego; to jest obrzezanie Chrystusowe. (12) Wraz z nim zostaliście pogrzebani w chrzcie, w którym też zostaliście wespół wzbudzeni przez wiarę w moc Boga, który go wzbudził z martwych. (13) I was, którzy umarliście w grzechach i w nieobrzezanym ciele waszym, wespół z nim ożywił, odpuściwszy nam wszystkie grzechy; (14) wymazał obciążający nas list dłużny, który się zwracał przeciwko nam ze swoimi wymaganiami, i usunął go, przybiwszy go do krzyża; (15) rozbroił nadziemskie władze i zwierzchności, i wystawił je na pokaz, odniósłszy w nim triumf nad nimi. (16) Niechże was tedy nikt nie sądzi z powodu pokarmu i napoju albo z powodu święta lub nowiu księżyca bądź sabatu. (17) Wszystko to są tylko cienie rzeczy przyszłych; rzeczywistością natomiast jest Chrystus. (18) Niech was nikt nie potępia, kto ma upodobanie w poniżaniu samego siebie i w oddawaniu czci aniołom, a opierając się na swoich widzeniach, pyszni się bezpodstawnie cielesnym usposobieniem swoim, (19) a nie trzyma się głowy, z której całe ciało, odżywiane i spojone stawami i ścięgnami, rośnie wzrostem Bożym. (20) Jeśli tedy z Chrystusem umarliście dla żywiołów świata, to dlaczego poddajecie się takim zakazom, jakbyście w świecie żyli: (21) nie dotykaj, nie kosztuj, nie ruszaj? (22) Przecież to wszystko niszczeje przez samo używanie, a są to tylko przykazania i nauki ludzkie. (23) Mają one pozór mądrości w obrzędach wymyślonych przez ludzi, w poniżaniu samego siebie i w umartwianiu ciała, ale nie mają żadnej wartości, gdy chodzi o opanowanie zmysłów”.
Nie ma w tym fragmencie mowy o jakimś „religijnym Jezusie”, umiejscowionym w Tabernakulum, ukrytym w sakramentach, obrzędach religijnych itp., ale o żywym Stwórcy, który umarł za nas na krzyżu, zmartwychwstał, a następnie zasiadł po prawicy Ojca, aby wstawiać się teraz za nami przed Jego obliczem (Hebrajczyków 9:24). Jest tylko pytanie: czy masz z Nim bliską (osobistą) relację? Jak to wygląda w praktyce, dowiesz się, klikając tutaj.
Kim jest chrześcijanin?
To człowiek, który uwierzył, złożył nadzieję w Chrystusie i w Nim znalazł drogę życia, a teraz posiada w duszy wielki skarb (wiarę, pasję, poznanie, miłość do Boga i ludzi), z którego nikt i nic nie jest w stanie go ograbić [(Rzymian 8:37-39) – jak do tego dochodzi, dowiesz się, klikając tutaj]. Wszystko to otrzymał i czerpie od Ducha Świętego (Tytusa 3:3-6 / Rzymian 5:5), dzięki Niemu też pogłębia to i rozwija. Słowo „chrześcijanin” dosłownie oznacza „należący do drużyny Jezusa”, poplecznik, zwolennik Jezusa, człowiek dedykujący Mu swoje życie (Jana 12:24-26 / Łukasza 17:32-37 / Mateusza 16:24-25). Uczniowie Pana Jezusa po raz pierwszy zostali nazwani „chrześcijanami” w Antiochii (Dzieje Apostolskie 11:26). Określono ich tym mianem, ponieważ ich zachowanie, styl życia i działania (nie tylko system wierzeń) przypominały Jezusa. I o to właśnie chodzi w wierze chrześcijańskiej.
Wiara chrześcijańska a religia – porównanie (w nawiasach znajdziesz przykłady z Pisma Świętego):
1. Wiara chrześcijańska pochodzi od Boga (Rzymian 3:21-26 / Dzieje Apostolskie 10:43).
– Religia chrześcijańska jest wytworem ludzkiej wyobraźni (Marka 7:6-9).
2. Wiara chrześcijańska to system wierzeń i praktyk zaczerpnięty z Pisma Świętego (2 Tymoteusza 3:13-17 / 2 Piotra 1:19-21), objawiony człowiekowi przez Ducha Świętego (1 Koryntian 2:11-16).
– Religia chrześcijańska to system wierzeń i praktyk stworzony i narzucony przez ludzi.
3. Wiara chrześcijańska kieruje na właściwą drogę życia [Bożą drogę (Jana 10:9-16)].
– Religia chrześcijańska wprowadza odstępstwo od Bożej drogi, od rzeczywistości, jaką postrzega Bóg (od Bożej prawdy – więcej na ten temat dowiesz się, klikając tutaj).
4. Wiara chrześcijańska to życie Jezusa Chrystusa w nas (1 Jana 4:6-9), zapoczątkowane duchowym odrodzeniem [(Jana 3:1-8 / Tytusa 3:3-7) – co to znaczy, dowiesz się, klikając tutaj], za którym stoi Bóg (Jana 6:44 / Dzieje Apostolskie 5:31 / Dzieje Apostolskie 11:18).
– Religia chrześcijańska to zakorzeniony system wierzeń i praktyk (życie religijne), którego źródłem są tradycje, ludzkie emocje (nie Duch Święty) i który został zapoczątkowany aktem (obrzędem religijnym) lub głębokim przeżyciem emocjonalnym (więcej o emocjach w życiu chrześcijanina dowiesz się, klikając tutaj).
5. Wiara chrześcijańska ma za sobą autorytet Boga, potwierdzony w Jego Słowie (Piśmie Świętym).
– Religia chrześcijańska przywłaszcza sobie autorytet Boga, powołuje się na Jego obietnice, ale czerpie inspiracje z własnych źródeł (często wypływających z tradycji, ludzkiej mądrości, logiki lub filozofii).
6. Fundamentem (Głową Kościoła) wiary chrześcijańskiej jest Jezus Chrystus [osobista więź z Nim (Jana 14:15-26) – jak to wygląda w praktyce, dowiesz się, klikając tutaj], moc Ducha Świętego (1 Koryntian 2:5) i nauka płynąca z Pisma Świętego (2 Tymoteusza 3:16-17).
– Fundamentem religii chrześcijańskiej jest autorytet i system wierzeń organizacji religijnej, na czele której stoi zwierzchnik.
7. Wiara chrześcijańska wyznaje Boga w Duchu i w prawdzie (Jana 4:23-24), kierując ludzi w duchowy świat z Bogiem (w życie według Ducha – więcej na ten temat tutaj).
– Religia chrześcijańska utożsamia wiarę z symbolami, obrzędami i wymyślonymi historiami, kierując swych wyznawców w fałszywe praktyki religijne i duchowy świat, który jest obcy Bogu.
8. Wiara chrześcijańska kieruje, wskazuje i napomina.
– Religia chrześcijańska narzuca.
9. Wiara chrześcijańska wyzwala człowieka i wnosi w jego życie owoce Ducha Świętego (miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, wstrzemięźliwość).
– Religia chrześcijańska zniewala człowieka i wnosi w jego życie wartości obce Bogu, będące poza Jego wolą (najczęściej pragnienia i dążenia religijne).
Wzorując się na powyższych porównaniach, możemy stwierdzić, że wiara chrześcijańska i religia chrześcijańska to dwa różne drzewa przynoszące inne owoce. Głównym tego powodem jest to, że fundament wiary (Jezus Chrystus) zajmuje w nich różne miejsca. Posługując się terminologią użytą w definicji słowa „religia”, można stwierdzić, że w przypadku właściwego praktykowania wiary chrześcijańskiej na pierwszym miejscu powinna być mistyka (sfera duchowości indywidualnej – człowiek i Bóg – więcej na ten temat, kliknij tutaj ) i prawda (więcej na ten temat tutaj), następnie dopiero wszystko inne (czynności religijne, budowanie doktryn, przynależność do wspólnoty i praca dla niej).
Dlaczego?
Ponieważ fundament, czyli Jezus Chrystus i bliska więź z Nim, zaopatruje nas w zdolności niezbędne do właściwego praktykowania wiary (duchowość, poznanie, motywy, pragnienia, Bożą mądrość, moc i wszystko inne). Niestety, musi być tutaj zachowana kolejność – najpierw Jezus Chrystus (czyli Jego życie w nas), związek z Bogiem, później dopiero wszystko inne (chodzenie i przynależność do kościoła, czytanie Biblii, sakramenty, ceremonie, obrzędy itp.). Problem w „religii chrześcijańskiej” tkwi właśnie w tym, że pomylona jest kolejność, a człowiek bardziej niż samego Jezusa słucha swej organizacji (kościoła), innych ludzi, uczynków religijnych i im ufa. Polecam przeczytać kilka fragmentów Pisma Świętego, które mówią o tym, jak ważne w życiu chrześcijanina jest osobiste i dogłębne poznanie Osoby Jezusa (kliknij tutaj), a także rozważenie o tym, czym jest wiara w Jezusa, wiara chrześcijańska (kliknij tutaj lub tutaj).
Właśnie tym różni się religia chrześcijańska od wiary chrześcijańskiej. Dlatego gorąco zachęcam cię do poznawania tajemnicy Bożej, to jest Chrystusa, w którym ukryte są wszelkie skarby mądrości i poznania (Kolosan 2:2-3). Jedynie wówczas będziesz mógł odnaleźć Bożą drogę życia i osiągnąć życie wieczne – jeśli chciałbyś coś z tym zrobić, kliknij tutaj.
Marka 7:6-9
„[…] On zaś rzekł im: Dobrze Izajasz prorokował o was, obłudnikach, jak napisano: Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie. (7) Daremnie mi jednak cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi. (8) Przykazania Boże zaniedbujecie, a ludzkiej nauki się trzymacie. (9) I mówił im: Chytrze uchylacie przykazanie Boże, aby naukę swoją zachować”.
Kończąc, zachęcam cię jeszcze do przeczytania artykułu „Biblia i Duch Święty ochroną przed odstępstwem” (kliknij tutaj) i zastosowania jego treści w swoim życiu. Dziękuję, Luke / luke@zaJezusem.com
