Dar mówienia innymi językami. Czy dar ten jest dostępny również dziś?

Co na ten temat mówi Pismo Święte:

#1 Już proroctwa Starego Testamentu (Izajasza 28:11-12) wspominają o mówieniu innymi językami: „[…] w zakonie napisano: Przez ludzi obcego języka i przez usta obcych mówić będę do ludu tego, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan” (1 Koryntian 14:21).

#2 W 1. Liście do Koryntian 12:28 mówienie innymi językami zostało wymienione jako jeden z darów Ducha Świętego: „[…] a Bóg ustanowił w kościele najpierw apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, następnie moc czynienia cudów, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, kierowania, różne języki”.

#3 Dar mówienia innymi językami pojawił się po raz pierwszy w Dniu Pięćdziesiątnicy: „A gdy nadszedł dzień Zielonych Świąt, byli wszyscy razem na jednym miejscu. (2) I powstał nagle z nieba szum, jakby wiejącego gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, gdzie siedzieli. (3) I ukazały się im języki jakby z ognia, które się rozdzieliły i usiadły na każdym z nich. (4) I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch poddawał” (Dzieje Apostolskie 2:1-4).

#4 W 13 rozdziale 1. Listu do Koryntian Apostoł Paweł wspomina o dwóch rodzajach języków – ludzkich i anielskich. Takie rozróżnienie wynika również z innych fragmentów Pisma Świętego: „choćbym mówił językami ludzkimi i anielskimi, a miłości bym nie miał, byłbym miedzią dźwięczącą lub cymbałem brzmiącym […]” (1 Koryntian 13:1).

Chodzi więc o dwa różne rodzaje języków – zrozumiałe i niezrozumiałe dla człowieka [języki anielskie (1 Koryntian 13:1)] z możliwością ich tłumaczenia (1 Koryntian 14:27 / 1 Koryntian 14:13).

a) Języki zrozumiałe
Czytamy o nich w Księdze Dziejów Apostolskich 2:1-4. Ci, którzy otrzymali ten dar, zaczęli mówić do ludzi, „głosząc wielkie dzieła Boże” w ich narodowych językach: „[…] gdy więc powstał ten szum, zgromadził się tłum i zatrwożył się, bo każdy słyszał ich mówiących w swoim języku. (7) I zdumieli się, i dziwili, mówiąc: Czyż oto wszyscy ci, którzy mówią, nie są Galilejczykami? (8) Jakże więc to jest, że słyszymy, każdy z nas, swój własny język, w którym urodziliśmy się? (9) Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei i Kapadocji, Pontu i Azji, (10) Frygii i Pamfilii, Egiptu i części Libii, położonej obok Cyreny, i przychodnie rzymscy, (11) zarówno Żydzi jak prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich, jak w naszych językach głoszą wielkie dzieła Boże” (Dzieje Apostolskie 2:6-11).

Inny fragment, który świadczy o tym, że był to język zrozumiały, znajdujemy w 1. Liście do Koryntian 14:20-22 (potwierdzony proroctwem Starego Testamentu z Księgi Izajasza 28:11-12): „[…] bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu, ale bądźcie w złem jak niemowlęta, natomiast w myśleniu bądźcie dojrzali. (21) W zakonie napisano: Przez ludzi obcego języka i przez usta obcych mówić będę do ludu tego, ale i tak mnie nie usłuchają, mówi Pan. (22) Przeto mówienie językami, to znak nie dla wierzących, ale dla niewierzących, a proroctwo nie dla niewierzących, ale dla wierzących”.

Z tekstu wynika, że było to przesłanie dla niewierzących (zrozumiałe dla nich). Użyte tu greckie słowo oznacza „języki narodowe”. Tak więc mówienie innymi językami, które jest opisane w Księdze Dziejów Apostolskich 2:1-4, polegało na zwracaniu się do osoby innej narodowości w jej ojczystym języku. Był to język zrozumiały jednostronnie – mówiąca nim osoba nie rozumiała go: „[…] tak tedy, bracia, jeżeli przyjdę do was i będę mówił językami, jakiż pożytek z tego mieć będziecie, jeśli mowa moja nie będzie zawierała czy to objawienia, czy wiedzy, czy proroctwa, czy nauki? (7) Wszak nawet przedmioty martwe, które dźwięk wydają, jak piszczałka czy cytra, gdyby nie wydawały tonów rozmaitych, to jak można by rozpoznać, co grają na flecie, a co na cytrze? (8) A gdyby trąba wydała głos niewyraźny, któż by się gotował do boju? (9) Tak i wy, jeśli językiem zrozumiale nie przemówicie, jakże kto zrozumie, co się mówi? Na wiatr bowiem mówić będziecie” (1 Koryntian 14:6-9).

Przeznaczeniem tego rodzaju języka jest więc przekazanie zrozumiałej informacji.

b) Języki niezrozumiałe
O niezrozumiałych językach (anielskich) jest mowa w 1. Liście do Koryntian 14:2-6: „[…] bo kto językami mówi, nie dla ludzi mówi, lecz dla Boga; nikt go bowiem nie rozumie, a on w mocy Ducha rzeczy tajemne wygłasza. (3) A kto prorokuje, mówi do ludzi ku zbudowaniu i napomnieniu, i pocieszeniu. (4) Kto językami mówi, siebie tylko buduje; a kto prorokuje, zbór buduje. (5) A pragnąłbym, żebyście wy wszyscy mówili językami, lecz jeszcze bardziej, żebyście prorokowali; bo większy jest ten, kto prorokuje, niż ten, kto mówi językami, chyba żeby je wykładał, aby zbór był zbudowany. (6) Tak tedy, bracia, jeżeli przyjdę do was i będę mówił językami, jakiż pożytek z tego mieć będziecie, jeśli mowa moja nie będzie zawierała czy to objawienia, czy wiedzy, czy proroctwa, czy nauki?”

Z tekstu wynika, że nie chodzi tutaj o ten sam rodzaj języka co w Księdze Dziejów Apostolskich 2:1-4. Apostoł Paweł nakazuje, by ludzie mówiący językiem niezrozumiałym modlili się o dar jego wykładania: „[…] tak i wy, ponieważ usilnie zabiegacie o dary Ducha, starajcie się obfitować w te, które służą ku zbudowaniu zboru. (13) Dlatego ten, kto mówi językami, niechaj się modli o dar wykładania ich. (14) Bo jeśli się modlę, mówiąc językami, duch mój się modli, ale rozum mój tego nie przyswaja. (15) Cóż tedy? Będę się modlił duchem, będę się modlił i rozumem; będę śpiewał duchem, będę też śpiewał i rozumem” (1 Koryntian 14:12-15).

Dlatego później wspomina: „[…] wszakże w zborze wolę powiedzieć pięć słów zrozumiałych, aby i innych pouczyć, niż dziesięć tysięcy słów językiem niezrozumiałym” (1 Koryntian 14:19). Przeznaczeniem tego rodzaju języka jest umocnienie (budowanie) osoby wierzącej (1 Koryntian 14:4) i jej związku z Bogiem.

Bardzo mocne jest podsumowanie Apostoła Pawła odnoszące się do języków niezrozumiałych, nietłumaczonych: „[…] cóż tedy, bracia? Gdy się schodzicie, jeden z was służy psalmem, inny nauką, inny objawieniem, inny językami, inny ich wykładem; wszystko to niech będzie ku zbudowaniu. (27) Jeśli kto mówi językami, niech to czyni dwóch albo najwyżej trzech, i to po kolei, a jeden niech wykłada; (28) a jeśliby nie było nikogo, kto by wykładał, niech milczą w zborze, niech mówią samym sobie i Bogu” (1 Koryntian 14:26-28).

„[…] czy Słowo Boże od was wyszło albo czy tylko do was samych dotarło? (37) Jeśli ktoś uważa, że jest prorokiem albo że ma dary Ducha, niech uzna, że to, co wam piszę, jest przykazaniem Pańskim; (38) a jeśli ktoś tego nie uzna, sam nie jest uznany. (39) Tak więc, bracia moi, starajcie się gorliwie o dar prorokowania i językami mówić nie zabraniajcie; (40) a wszystko niech się odbywa godnie i w porządku” (1 Koryntian 14:36-40).

Pismo Święte bardzo wyraźnie przedstawia sprawę języków i ich używania. Ktoś, kto nie dostosowuje się do tego, nie umie panować nad przeżyciami – mają one na niego większy wpływ niż Słowo Boże. Uważam, że porządek i posłuszeństwo wobec Boga powinny odgrywać tu najważniejszą rolę.

W Ewangelii według Mateusza 7:21-23 Pan Jezus powiedział: „[…] nie każdy, kto do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie. (22) W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów? (23) A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie”.

Myślę, że temat ten powinien być inspiracją dla ludzi, którzy w niewłaściwy sposób używają daru mówienia innymi językami. Powinni zastanowić się nad tym, ewentualnie nawrócić i powrócić do porządku, jaki ustalony został w Kościele Jezusa Chrystusa: „[…] niech wszystko odbywa się godnie, w porządku, ku wspólnemu zbudowaniu” (1 Koryntian 14:26 i 40).

Jest to moja opinia na temat daru mówienia innymi językami.

Odpowiedź na drugie pytanie: czy dar mówienia językami jest dostępny również dziś?

Pismo Święte nie twierdzi jednoznacznie, że dar mówienia językami przestał istnieć. Jest napisane: „[…] bo jeśli są proroctwa, przeminą; jeśli języki, ustaną, jeśli wiedza, wniwecz się obróci. (9) Bo cząstkowa jest nasza wiedza i cząstkowe nasze prorokowanie; (10) lecz gdy nastanie doskonałość, to, co cząstkowe, przeminie” (1 Koryntian 13:8-10).

A więc dar mówienia innymi językami ustanie, kiedy nastanie doskonałość – jak rozumiem, chodzi tu o kres dni, czas po powtórnym przyjściu Jezusa. Wówczas poznanie, wiara i charakter wierzącego staną się doskonałe. Pismo Święte nie sugeruje, by dar mówienia innymi językami miał ustać pod koniec życia Apostołów. Jeśli więc Bóg nie obdarzył nas tym darem lub mamy wokół siebie ludzi, którzy używają go w sposób niewłaściwy, nie jest to powód do stwierdzenia, że dar ten przestał istnieć. Mówienie językami pozostaje darem Ducha Świętego (1 Koryntian 12:28), o czym wyraźnie mówi Słowo Boże. Nie jest on dla wszystkich (1 Koryntian 12:29-31) – Duch Święty rozdziela każdemu, jak chce (1 Koryntian 12:11).

1 Koryntian 12:28-31
„[…] a Bóg ustanowił w kościele najpierw apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, następnie moc czynienia cudów, potem dary uzdrawiania, niesienia pomocy, kierowania, różne języki. (29) Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami? Czy wszyscy mają moc czynienia cudów? (30) Czy wszyscy mają dary uzdrawiania? Czy wszyscy mówią językami? Czy wszyscy je wykładają? (31) Starajcie się tedy usilnie o większe dary łaski; a ja wam wskażę drogę jeszcze doskonalszą”.

Pomimo że dar mówienia innymi językami wydaje się nie występować dziś w formie opisanej w Księdze Dziejów Apostolskich (choć byłby niezmiernie użyteczny), Duch Święty jest suwerenny w rozdawaniu swoich darów (1 Koryntian 12:11). Dlatego wierzę, że dziś może On uzdolnić wierzącego do komunikacji z osobą mówiącą w innym języku. Uważam również, że w dzisiejszych czasach Bóg może obdarzyć kogoś darem mówienia językiem anielskim (niezrozumiałym), jednak osoba ta używać go będzie w oparciu o Słowo Boże. Jest to wówczas zgodne z 1. Listem do Koryntian 14:33: „[…] albowiem Bóg nie jest Bogiem nieporządku, ale pokoju. Jak we wszystkich zborach świętych”.

Dziękuję, Luke
luke@zaJezusem.com