Dziesięcina w Starym i w Nowym Testamencie (podstawowe informacje):
Definicja:
Dziesięcina była rodzajem podatku (oddzielonego i poświęconego Bogu) – jednej dziesiątej płodów ziemi (plonów polnych, owoców drzew) oraz bydła i trzody (3 Mojżeszowa 27:30-32). W prawie Mojżeszowym dziesięcina była obowiązkowa (było to przykazanie), a nie dobrowolna (3 Mojżeszowa 27:34).
Cel dziesięcin:
Wspomaganie Lewitów, obcych przybyszów, sierot i wdów. Oddawanie dziesięcin było warunkiem błogosławieństw dla narodu i ziemi izraelskiej (5 Mojżeszowa 26:12-15).
Rodzaje dziesięcin:
Istniały trzy rodzaje dziesięcin (wszystkie obowiązkowe):
• Pierwszy rodzaj – oddawany raz w roku dla wspomożenia Lewitów [kapłanów (4 Mojżeszowa 18:21-24)].
• Drugi rodzaj – przynoszony do Jerozolimy w czasie świąt (5 Mojżeszowa 14:22-27).
• Trzeci rodzaj – oddawany co trzy lata, z przeznaczeniem dla biednych (5 Mojżeszowa 14:28-29).
Biorąc pod uwagę szczegółowe dane, średnia suma dziesięcin (według różnych obliczeń) wahała się pomiędzy 14,28% a 23,3% dochodów – więcej na ten temat dowiesz się, klikając tutaj (niestety tylko w języku angielskim).
Sposób oddawania dziesięcin:
Dziesięciny oddawano raz do roku. Nie były to pieniądze, lecz płody ziemi i bydło. Jeśli ktoś chciał zachować płody lub bydło (a w zamian dać pieniądze), musiał wykupić je za sumę powiększoną o dodatkowe 20% [czyli zamiast dziesięciny dawał 12% (3 Mojżeszowa 27:31)].
Dziesięcina w Nowym Testamencie:
W Nowym Testamencie nie ma nakazu oddawania dziesięcin. Apostołowie zebrani na soborze w Jerozolimie mieli za zadanie rozstrzygnąć, które elementy zakonu należało zalecić braciom pochodzącym z pogan. Nie ma wśród nich oddawania dziesięciny (Dzieje Apostolskie 15:19-20).
Nowy Testament wprowadza dobrowolność dawania (zamiast obowiązku) i nie ustala wysokości ofiar (2 Koryntian 9:6-15), nakazując dzielić się z biednymi całym naszym mieniem. Ireneusz z Lyonu (jeden z tzw. Ojców Kościoła, lata 120-202 n.e.) pisze w dziele pt. „Przeciw heretykom”: „I dlatego nasz Pan zamiast przykazania «nie będziesz cudzołożył», zakazał nawet pożądliwości, zamiast przykazania «nie zabijaj», zabronił gniewu, a zamiast przepisu oddawania dziesięcin, nakazał dzielić się z biednymi całym naszym mieniem” (Księga XIII).
Należy pamiętać, że rdzeniem Nowego Przymierza jest prawo Boże zapisane w naszym sercu (Jeremiasza 31:33), czyli inaczej zakon Chrystusowy (Galacjan 6:2).
Czym różni się zakon Chrystusowy od zakonu Mojżeszowego (więcej na ten temat, kliknij tutaj)?
Przede wszystkim funkcją. Dla ludzi zbawionych zakon nie jest już sędzią, lecz wskazówką (1 Tymoteusza 1:8-11 / 2 Tymoteusza 3:16-17). Ponadto zakon jest duchowy (Rzymian 7:14), a przykazania dobre i sprawiedliwe (Rzymian 7:12).
Skąd więc mamy czerpać motywacje do ochotnego dawania?
Podczas nawrócenia (co to znaczy dowiesz się, klikając tutaj) i odrodzenia z Ducha Świętego (Jana 3:1-8 / Tytusa 3:3-6, co to znaczy dowiesz się, klikając tutaj) Bóg „ducha nowego daje do naszego wnętrza” i „serce mięsiste” zamiast „serca kamiennego” (Ezechiela 36:26). Składa również duchowy zakon w naszym wnętrzu i wypisuje go na naszym sercu (Jeremiasza 31:33). W ten sposób uzdalnia nas do wypełniania przykazań zakonu Chrystusowego, którego jednym z filarów jest miłość do Boga i bliźniego (Rzymian 8:1-2 / 1 Jana 5:2). Ochotne dawanie ma więc wypływać z autentycznej miłości do Jezusa, Jego Kościoła, bliźnich, a także z bojaźni Bożej i pragnienia czystości przed Panem. Właśnie z tego rodzą się właściwe motywacje (Jakuba 2:15-17 / 1 Jana 3:17-18).
Rozdziały 8. i 9. z 2. Listu do Koryntian mówią o dobroczynności wobec ubogich braci i postawie ochotnego dawania, bez przymusu i żalu – jak sobie postanowimy w sercu. Jeśli Pan przekona nas do dania jakiejś sumy w określonym celu (czy oddawania dowolnej części zarobków), to chwała Mu za to. Nikt jednak nie ma prawa nakazywać nam ani manipulować nami w celu skłonienia nas do dawania pieniędzy – to nazywa się wyłudzaniem.
Zdaję sobie sprawę z tego, że artykuł ten może negatywnie wpłynąć na ludzi, którzy rzetelnie oddają swoje dziesięciny. Moim zamiarem jest jednak, aby każdy przejrzał swoje serce, sprawdził motywacje, skłaniając się do dawania z ochotnego serca (w hojności) – jak wskazuje nam zakon Chrystusowy.
Łukasza 21:1-4
„A podniósłszy oczy, ujrzał bogaczy, wrzucających swe dary do skarbnicy. (2) Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą tam dwa grosze, (3) i rzekł: Zaprawdę, powiadam wam, iż ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy. (4) Albowiem oni wszyscy dorzucili do darów z tego, co im zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku swojego wszystko, co miała na swe utrzymanie”.
Zainspirowałem się artykułem K. Dubisa. Zachęcam do przeczytania całości materiału – w tym celu kliknij tutaj.
Dziękuję, Luke / luke@zaJezusem.com
