Pytanie, które zadałeś, ma związek z trzema wątkami:
1. Ziemską Świątynią (już nieistniejącą), którą zbudowali ludzie.
2. Niebiańską Świątynią, która znajduje się w niebie.
3. Świątynią Ducha Świętego, którą jest człowiek duchowo odrodzony (co to znaczy, dowiesz się, klikając tutaj), posiadający Ducha Świętego (więcej na ten temat tutaj).
Rozważmy teraz poszczególne zagadnienia, co pomoże w odpowiedzi na pytanie.
Świątynia, którą zbudowali ludzie (ziemska):
Początkowym miejscem Bożego kultu na ziemi (podczas wędrówki Izraela po wyjściu z niewoli egipskiej) była Świątynia zwana „Przybytkiem Mojżeszowym” lub „Namiotem Spotkania – Zgromadzenia” – przenośny namiot (z osprzętem do służby), wykonany starannie według wzoru podanego przez Boga (2 Mojżeszowa 25-27). Było to „mieszkanie” Boga na ziemi (rejon Jego obecności), miejsce kultu i uświęcenia ludu (składania ofiar za grzechy, ofiar pojednania, pokutnych, dziękczynnych, biesiadnych itp.).
2 Mojżeszowa 25:8-9
„[…] i wystawią mi świątynię, abym zamieszkał pośród nich, (9) dokładnie według wzoru przybytku i wzoru wszystkich jego sprzętów, które ci pokażę; tak wykonacie”.
Później powstała Świątynia w Jerozolimie (966-959 p.n.e.) – wybudował ją król Salomon, syn Dawida. Świątynia ta została jednak zburzona przez króla babilońskiego Nabuchodonozora w 587 roku p.n.e. Później odbudowano ją (520-515 p.n.e.), ale w 70 roku n.e. została ponownie zburzona (przez Rzymian). Do dnia dzisiejszego nie odbudowano jej, a jedyną pozostałością po niej jest zachodnia ściana, tak zwana „ściana płaczu”. Świątynie budowane przez ludzi były najprawdopodobniej odzwierciedleniem (odbiciem, odwzorowaniem) niebiańskiej Świątyni znajdującej się w niebie.
Niebiańska Świątynia:
Pismo Święte wyraźnie mówi o Świątyni znajdującej się w niebie, w światłości niedostępnej dla śmiertelnego człowieka (Objawienie Jana 4:1-6, 7:15, 11:19, 15:5-8 i 16:1 / Hebrajczyków 8:2.5). Oto kilka przykładów:
Objawienie Jana 11:19
„[…] i otworzyła się świątynia Boża, która jest w niebie, i ukazała się Skrzynia Przymierza Jego w świątyni Jego […], i zaczęło się błyskać i głośno grzmieć, i przyszło trzęsienie ziemi, i spadł wielki grad”.
Objawienie Jana 15:5-8
„[…] a potem widziałem, i oto otwarła się w niebie świątynia Namiotu Świadectwa, (6) i wyszło ze świątyni siedmiu aniołów, mających siedem plag, odzianych w czyste, lśniące płótno i opasanych przez pierś złotymi pasami. (7) A jedna z czterech postaci dała siedmiu aniołom siedem złotych czasz, pełnych gniewu Boga, który żyje na wieki wieków. (8) I napełniła się świątynia dymem od chwały Bożej i mocy Jego, i nikt nie mógł wejść do świątyni, dopóki nie dopełni się siedem plag siedmiu aniołów”.
Objawienie Jana 7:15
„[…] dlatego są przed tronem Bożym i służą Mu we dnie i w nocy w świątyni Jego, a Ten, który siedzi na tronie, osłoni ich obecnością swoją”.
We wskazanym przez ciebie Liście do Hebrajczyków (rozdziały 8-9) jest mowa o Jezusie Chrystusie (Mesjaszu – Zbawicielu) – po wniebowzięciu (dokonując wiecznego odkupienia) zasiadł On w niebiańskiej Świątyni (w niebie), której odbiciem (odwzorowaniem) była ziemska Świątynia. W tym liście Apostoł Paweł tłumaczy zrozumiały dla Żydów temat Świątyni i służby (kapłaństwa, systemu ofiar, posługi arcykapłańskiej itp.). Następnie wskazuje na Jezusa Chrystusa jako Arcykapłana Nowego Przymierza (przeczytaj List do Hebrajczyków 4:14-16, a następnie tłumaczący go fragment 5:1-10), który zakończył Stare Przymierze i poprzednie zasady (rytuały, praktyki, ceremonie, składanie ofiar itp.) związane z oczyszczaniem z grzechów (więcej na temat przymierzy dowiesz się, klikając tutaj).
Hebrajczyków 10:4-22
„[…] jest bowiem rzeczą niemożliwą, aby krew wołów i kozłów mogła gładzić grzechy. (5) Toteż, przychodząc na świat, mówi: Nie chciałeś ofiar krwawych i darów, aleś ciało dla mnie przysposobił; (6) nie upodobałeś sobie w całopaleniach i ofiarach za grzechy. (7) Tedy rzekłem: Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją, o Boże, jak napisano o mnie w zwoju księgi. (8) Najpierw mówi: Nie chciałeś i nie upodobałeś sobie ofiar krwawych i darów, i całopaleń, i ofiar za grzechy, które przecież bywają składane według zakonu; (9) potem powiada: Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją. Znosi więc pierwsze, aby ustanowić drugie; (10) mocą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarowanie ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze. (11) A każdy kapłan sprawuje codziennie swoją służbę i składa wiele razy te same ofiary, które nie mogą w ogóle zgładzić grzechów; (12) lecz gdy On złożył raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, usiadł po prawicy Bożej, (13) oczekując teraz, aż nieprzyjaciele Jego położeni będą jako podnóżek stóp Jego. (14) Albowiem jedną ofiarą uczynił na zawsze doskonałymi tych, którzy są uświęceni. (15) Poświadcza nam to również Duch Święty; powiedziawszy bowiem: (16) Takie zaś jest przymierze, jakie zawrę z nimi po upływie owych dni, mówi Pan: Prawa moje włożę w ich serca i na umysłach ich wypiszę je, (17) dodaje: A grzechów ich i ich nieprawości nie wspomnę więcej. (18) Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam nie ma już ofiary za grzech. (19) Mając więc, bracia, ufność, iż przez krew Jezusa mamy wstęp do świątyni (20) drogą nową i żywą, którą otworzył dla nas poprzez zasłonę, to jest przez ciało swoje, (21) oraz kapłana wielkiego nad domem Bożym, (22) wejdźmy na nią ze szczerym sercem, w pełni wiary, oczyszczeni w sercach od złego sumienia i obmyci na ciele wodą czystą […]”.
Hebrajczyków 9:11-12
„[…] lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący, (12) wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia”.
Hebrajczyków 8:1-2
„Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, (2) jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek”.
Hebrajczyków 9:23-24
„[…] jest więc rzeczą konieczną, aby odbicia rzeczy niebieskich były oczyszczane tymi sposobami, same zaś rzeczy niebieskie lepszymi ofiarami aniżeli te. (24) Albowiem Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga […]”.
Cała ta zmiana (w prawie i zasadach) ma również odbicie w sposobie, w jaki człowiek może dziś zbliżyć się do Boga, obcując z Nim osobiście (jak to wygląda w praktyce, dowiesz się, klikając tutaj). Właśnie tego dotyczy temat Świątyni Bożej w nas – Świątyni Ducha Świętego.
Świątynia Boża w nas:
Pismo Święte naucza, że nasze ciało jest mieszkaniem (miejscem obecności) Ducha Świętego. Mówią nam o tym następujące fragmenty:
1 Koryntian 3:16-17
„[…] czy nie wiecie, że świątynią Bożą jesteście i że Duch Boży mieszka w was? (17) Jeśli ktoś niszczy świątynię Bożą, tego zniszczy Bóg, albowiem świątynia Boża jest święta, a wy nią jesteście”.
2 Koryntian 6:16
„[…] jakiż układ między świątynią Bożą a bałwanami? Myśmy bowiem świątynią Boga żywego […], jak powiedział Bóg: Zamieszkam w nich i będę się przechadzał pośród nich, i będę Bogiem ich, a oni będą ludem moim”.
1 Koryntian 6:19-20
„[…] albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych? (20) Drogoście bowiem kupieni. Wysławiajcie tedy Boga w ciele waszym”.
Rzymian 8:9-14
„[…] ale wy nie jesteście w ciele, lecz w Duchu, jeśli tylko Duch Boży mieszka w was. Jeśli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest Jego. (10) Jeśli jednak Chrystus jest w was, to chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, jednak duch jest żywy przez usprawiedliwienie. (11) A jeśli Duch Tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, tedy Ten, który Jezusa Chrystusa z martwych wzbudził, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez Ducha swego, który mieszka w was. (12) Tak więc, bracia, jesteśmy dłużnikami nie ciała, aby żyć według ciała. (13) Jeśli bowiem według ciała żyjecie, umrzecie; ale jeśli Duchem sprawy ciała umartwiacie, żyć będziecie. (14) Bo ci, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi”.
Duch Święty mieszka w osobie wierzącej, łączy ją z Bogiem i pomaga jej myśleć, mówić i postępować według Bożych zamierzeń. To jakby wewnętrzny sygnał, impuls, natchnienie – Boży głos, który mówi, przekonuje, napomina, wskazuje błędy, objawia wolę Boga i kieruje ku duchowym celom. Dodatkowo udziela wiary, Bożej mądrości, pokoju, radości, nadziei i miłości (jak to wygląda w praktyce, dowiesz się, klikając tutaj).
Jana 14:16-18
„[…] Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – (17) Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. (18) Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was”.
Jana 14:26
„[…] a Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”.
Jana 16:13-15
„[…] lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę, bo nie sam od siebie mówić będzie, lecz cokolwiek usłyszy, mówić będzie, i to, co ma przyjść, wam oznajmi. (14) On mnie uwielbi, gdyż z mego weźmie i wam oznajmi. (15) Wszystko, co ma Ojciec, moje jest; dlatego rzekłem, że z mego weźmie i wam oznajmi”.
O powiązaniu pomiędzy obecnością Chrystusa w niebie (jako Pośrednika, Arcykapłana Nowego Przymierza) a naszą egzystencją na ziemi (jako Świątyni Ducha Świętego, która podlega uświęcaniu – więcej na ten temat tutaj) możemy przeczytać w rozdziałach 7-12 Listu do Hebrajczyków (zachęcam cię do rozważenia tych fragmentów). Jak już pisałem, to wszystko jest powiązane ze starą służbą w Świątyni, którą zbudowali ludzie. List do Hebrajczyków wspaniale to tłumaczy, mówiąc o: wyższości kapłaństwa Chrystusowego nad kapłaństwem lewickim, Chrystusie Zbawicielu i Nowym Przymierzu, starej i nowej służbie Bożej, oczyszczającej mocy i niepowtarzalności ofiary Chrystusowej, arcykapłaństwie, pośrednictwie Jezusa w Nowym Przymierzu i wierze jako „pomoście” łączącym nas z Bogiem (przeczytaj 11. rozdział Listu do Hebrajczyków). Za czasów Starego Testamentu Bóg „zamieszkiwał” ziemską Świątynię (gdzie była Jego obecność), a w Nowym Przymierzu zamieszkuje (poprzez Ducha Świętego) w ludziach duchowo odrodzonych (co to znaczy, dowiesz się, klikając tutaj). Jezus Chrystus występuje teraz w niebie (w niebiańskiej Świątyni) jako ich Arcykapłan, Pośrednik i Opiekun (1 Jana 2:1 / Rzymian 8:34 / Hebrajczyków 7:25 / 1 Tymoteusza 2:5). W taki sposób przedstawia to Pismo Święte, a jeśli chciałbyś dowiedzieć się, jak to wygląda w praktyce (z biblijnym uzasadnieniem), kliknij tutaj.
Jak wytłumaczyć ludziom, że my jesteśmy tą Świątynią?
Trudno jest tłumaczyć ludziom duchowo nieodrodzonym duchowe sprawy związane z Bogiem, a tym bardziej taki temat jak Świątynia Ducha Świętego w nas (rozważ, proszę, związany z tym fragment Pisma: 1. List Pawła do Koryntian 2:11-16). Jeśli jednak uważasz, że ktoś, z kim rozmawiasz, jest otwarty i chce słuchać Słowa Bożego, możesz mu to przedstawić w taki sposób, jak tłumaczy to List do Hebrajczyków, oczywiście zachęcając go do pojednania się z Bogiem i zaproszenia Ducha Świętego (jak to można zrobić, dowiesz się, klikając tutaj).
Myślę, że powinieneś znaleźć tutaj odpowiedź na swoje pytanie. Niech ci Bóg błogosławi, Luke.
