Dziesięcina w Starym i Nowym Testamencie:
Definicja:
Dziesięcina była rodzajem podatku, [oddzielenia i poświęcenia Bogu] jednej dziesiątej płodów ziemi, [plonów polnych, owoców drzew] oraz bydła i trzody (3 Mojżeszowa 27:30-32). W Prawie Mojżeszowym dziesięcina była obowiązkowa, [przykazanie] a nie dobrowolna (3 Mojżeszowa 27:34).
Cel dziesięcin:
Wspomaganie Lewitów, obcych przybyszów, sierot i wdów. Oddawanie dziesięcin było warunkiem błogosławieństw dla narodu i ziemi izraelskiej (5 Mojżeszowa 26:12-15).
Rodzaje dziesięcin:
Istniały trzy rodzaje dziesięcin, [wszystkie obowiązkowe];
• Pierwszy rodzaj – był oddawany raz w roku dla wspomożenia Lewitów, [kapłanów (4 Mojżeszowa 18:21-24)].
• Drugi rodzaj – był przynoszony do Jerozolimy w czasie świąt (5 Mojżeszowa 14:22-27).
• Trzeci rodzaj – był oddawany co trzy lata, z przeznaczeniem dla biednych (5 Mojżeszowa 14:28-29).
Biorąc pod uwagę szczegółowe dane, średnia suma dziesięcin, [według różnych obliczeń] wahała się pomiędzy 14,28% – 23,3% dochodów – więcej na ten temat dowiesz się, [niestety tylko w języku angielskim] klikając tutaj.
Sposób oddawania dziesięcin:
Dziesięciny oddawano raz do roku. Nie były to pieniądze, lecz płody ziemi i bydło. Jeśli ktoś chciał zachować płody lub bydło, [a w zamian dać pieniądze] musiał wykupić to za sumę powiększoną o dodatkowe 20%, [czyli zamiast dziesięciny dawał 12%] (3 Mojżeszowa 27:31).
Dziesięcina w Nowym Testamencie, [w Nowym Przymierzu]:
W Nowym Testamencie nie ma nakazu oddawania dziesięcin. Apostołowie zebrani na soborze w Jerozolimie mieli za zadanie rozstrzygnąć, które elementy zakonu należało zalecić braciom pochodzącym z pogan. Nie ma wśród nich dziesięcin (Dzieje Apostolskie 15:19-20).
Nowy Testament zamiast obowiązku, wprowadza dobrowolność dawania, nie ustala wysokości ofiar (2 Koryntian 9:6-15), nakazując dzielić się z biednymi całym naszym mieniem. Ireneusz z Lyonu, [jeden z tzw. Ojców Kościoła,120-202 r.n.e.] pisze w dziele pt. Przeciw heretykom: „I dlatego nasz Pan zamiast przykazania, „Nie będziesz cudzołożył,” zakazał nawet pożądliwości, zamiast przykazania „nie zabijaj,” zabronił gniewu, a zamiast przepisu oddawania dziesięcin, nakazał dzielić się z biednymi całym naszym mieniem” (Księga XIII).
Należy pamiętać, że rdzeniem Nowego Przymierza jest „zakon, [prawo Boże] zapisany w naszym sercu” (Jeremiasza 31:33), czyli inaczej „zakon Chrystusowy” (Galacjan 6:2).
Czym różni się „zakon Chrystusowy” od „zakonu Mojżeszowego”?
Przede wszystkim funkcją. Dla ludzi zbawionych, nie jest już sędzią lecz wskazówką (1 Tymoteusza 1:8-11 / 2 Tymoteusza 3:16-17). Ponadto „zakon” jest duchowy (Rzymian 7:14), a przykazania dobre i sprawiedliwe (Rzymian 7:12).
SKĄD WIĘC MAMY CZERPAĆ MOTYWACJE DO OCHOTNEGO DAWANIA?
Podczas nawrócenia i odrodzenia z Ducha Świętego (Jana 3:1-8 / Tytusa 3:3-6), Bóg zamiast „serca kamiennego daje nam serce mięsiste” i „ducha nowego daje do naszego wnętrza” (Ezechiela 36:26). Składa również, duchowy zakon w naszym wnętrzu i wypisuje go na naszym sercu (Jeremiasza 31:33). W ten sposób uzdalnia nas do wypełniania przykazań „zakonu Chrystusowego,” którego filarami jest miłość do Boga i bliźniego (Rzymian 8:1-2 / 1 Jana 5:2). Ochotne dawanie ma więc wypływać z autentycznej miłości do Jezusa, Jego Kościoła, bliźnich, bojaźni Bożej i pragnienia czystości przed Panem. Z tego właśnie rodzą się właściwe motywacje (Jakuba 2:15-17 / 1 Jana 3:17-18).
Rozdziały 8 i 9, 2-go Listu do Koryntian mówią o dobroczynności wobec ubogich braci i postawie ochotnego dawania, lecz bez przymusu i żalu – jak sobie postanowimy w sercu. Jeśli Pan przekona nas do dawania jakiejś sumy w określonym celu, [czy dowolnej części zarobków] to chwała Mu za to. Nikt jednak nie ma prawa nakazywać nam, ani manipulować w celu skłonienia do dawania pieniędzy – takie coś nazywa się wyłudzaniem.
Zdaje sobie sprawę, że materiał ten może negatywnie wpłynąć na ludzi, którzy rzetelnie oddają swoje dziesięciny do kościołów. Moim zamiarem jest jednak, aby każdy przejrzał swoje serce, sprawdził motywacje, skłaniając do dawania z ochotnego serca, [w hojności] – jak wskazuje nam „zakon Chrystusowy.”
Łukasza 21:1-4
(1) A podniósłszy oczy, ujrzał bogaczy, wrzucających swe dary do skarbnicy. (2) Ujrzał też pewną ubogą wdowę, wrzucającą tam dwa grosze, (3) i rzekł: Zaprawdę, powiadam wam, iż ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy. (4) Albowiem oni wszyscy dorzucili do darów z tego, co im zbywa, ona zaś złożyła z niedostatku swojego wszystko, co miała na swe utrzymanie.
Zaczerpnąłem z artykułu K. Dubisa. Zachęcam do przeczytania całości materiału: kliknij tutaj.
Dziękuję, Luke / luke@zaJezusem.com
