17. JEŻELI WIĘC BÓG DAŁ IM TEN SAM DAR, CO I NAM, KTÓRZY UWIERZYLIŚMY W PANA JEZUSA CHRYSTUSA, TO JAKŻE JA MOGŁEM PRZESZKODZIĆ BOGU? 18. A GDY TO USŁYSZELI, USPOKOILI SIĘ I WIELBILI BOGA, MÓWIĄC: TAK WIĘC I POGANOM DAŁ BÓG UPAMIĘTANIE KU ŻYWOTOWI.
Słowo pokuta ma nieprzyjemny wydźwięk dla wielu ludzi często nie rozumiejących jego znaczenia. Pokuta nie znaczy, że sami możemy przypodobać się Bogu dzięki własnym wysiłkom, albo umartwianiem się, lecz oznacza, że za szczerym smutkiem w naszej duszy osądzamy samych siebie z powodu grzechów i przestępstw popełnionych wobec Boga. Potępiając samych siebie przyznajemy sprawiedliwość Bogu i Jego wypowiedzią o naszym grzesznym stanie. Jako absolutny warunek życia wiecznego pokuta nie tyczy się tylko pewnych osób, czy jakiejś grupy. Jest ona koniecznością dla wszystkich ludzi, którzy pragną znaleźć się w niebie. Nie unikniemy znalezienia się przed obliczem sędziego, którym będzie Jezus Chrystus, Syn Boży i sprawca Zbawienia. Jeżeli uznamy potrzebę prawdziwej pokuty i chcemy by On został naszym Zbawicielem powinniśmy zwrócić się do Boga w modlitwie, a będą zgładzone wszystkie grzechy.
Bogusław Hurynowicz