Czy Paweł był apostołem Jezusa i dlaczego znosi on Boże prawo, a jego nauka odbiega od nauki Jezusa i Apostołów?

Daj mi odpowiedź na pytanie; Czy Paweł był apostołem Jezusa? Według Biblii nie był, ponieważ Biblia jasno stwierdza, że apostołów było dwunastu i jeszcze w dodatku dochodzi Barnaba czyli 14 apostoł? Wybrany został Maciej na miejsce Judasza, był on świadkiem Jezusa, Paweł zaś nie był. Nauka Pawła także odbiega od nauki Jezusa i innych aposotołów, jak np. Jakuba (Listy). Paweł twierdzi, że Chrystus zniósł Prawo, ale nie znajdziemy tego potwierdzenia w Ewangelii. Paweł znosi Przykazania Boże, chociaż napisano; „Wszystkie przykazania Jego są trwałe, ustalone na wieki, na zawsze, nadane ze słusznością i mocą” (Ps. 111:7b-8, BT*). Jak tak to dlaczego Paweł zniósł wiele z tych przykazań sprzeciwiając się tym samym Bogu? Paweł twierdzi, że zbawienie jest WYŁĄCZNIE z wiary, jednak żaden z apostołów tak nie nauczał, sam Jezus tak nie nauczał. Zaprzecza temu Jakub, gdyż on twierdzi, że zbawienie jest uczynków i wiary… Pozdrawiam.

Moja odpowiedź na twoje pierwsze pytanie brzmi: TAK, Paweł był Apostołem i wiernym świadkiem Jezusa Chrystusa, na co wyraźnie wskazuje Pismo Święte. Chciałbym to teraz udowodnić w dziewięciu punktach, które potwierdzę wersetami:

#1
Paweł był świadkiem Jezusa Chrystusa.

Dzieje Apostolskie 26:14-16
„[…] a gdy wszyscy upadliśmy na ziemię, usłyszałem głos do mnie mówiący w języku hebrajskim: Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz? Trudno ci przeciw ościeniowi wierzgać. (15) A ja rzekłem: Kto jesteś, Panie? A Pan rzekł: Ja jestem Jezus, którego ty prześladujesz. (16) Ale powstań i stań na nogach swoich, albowiem po to ci się ukazałem, aby cię ustanowić sługą i świadkiem tych rzeczy, w których mnie widziałeś, jak również tych, w których ci się pokażę […]”.

Dzieje Apostolskie 22:13-15
„[…] przyszedł do mnie i stanąwszy przy mnie, rzekł: Bracie Saulu, przejrzyj! A ja w tej chwili przejrzałem i spojrzałem na niego. (14) A on rzekł: Bóg ojców naszych przeznaczył cię, abyś poznał wolę jego oraz abyś oglądał Sprawiedliwego i usłyszał głos z ust jego. (15) Ponieważ będziesz mu świadkiem tego, coś widział i słyszał, wobec wszystkich ludzi”.

#2
Paweł tytułował się Apostołem Jezusa Chrystusa (z woli i wyboru Boga).

1 Tymoteusza 1:1
„Paweł, apostoł Chrystusa Jezusa z rozkazu Boga, Zbawiciela naszego, i Chrystusa Jezusa, nadziei naszej […]”.

2 Koryntian 1:1
„Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa, i Tymoteusz, brat, zborowi Bożemu, który jest w Koryncie, wraz ze wszystkimi świętymi, którzy są w całej Achai […]”.

Galacjan 1:1
„Paweł, apostoł nie od ludzi ani przez człowieka, lecz przez Jezusa Chrystusa i Boga Ojca, który go wzbudził z martwych […]”.

Efezjan 1:1
„Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa, do świętych w Efezie i wierzących w Chrystusa Jezusa […]”.

Kolosan 1:1
„Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa, i Tymoteusz, brat […]”.

1 Koryntian 1:1
„Paweł, powołany z woli Bożej na apostoła Chrystusa Jezusa, i Sostenes, brat […]”.

#3
Paweł wyjaśnia swoje apostolstwo.

1 Koryntian 9:1-2
„Czy nie jestem wolny? Czy nie jestem apostołem? Czy nie widziałem Jezusa, Pana naszego? Czy wy nie jesteście dziełem moim w Panu? (2) Jeśli dla innych nie jestem apostołem, to jednak dla was nim jestem; wszak pieczęcią apostolstwa mego wy jesteście w Panu […]”.

1 Tymoteusza 2:5-7
„[…] albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, (6) który siebie samego złożył jako okup za wszystkich, aby o tym świadczono we właściwym czasie. (7) Na to zostałem ustanowiony kaznodzieją i apostołem – prawdę mówię, nie kłamię – nauczycielem pogan w wierze i w prawdzie […]”.

Rzymian 1:1-6
„Paweł, sługa Jezusa Chrystusa, powołany na apostoła, wyznaczony do zwiastowania ewangelii Bożej, (2) którą [Bóg] przedtem zapowiedział przez swoich proroków w Pismach Świętych (3) o Synu swoim, potomku Dawida według ciała, (4) który według ducha uświęcenia został ustanowiony Synem Bożym w mocy przez zmartwychwstanie, o Jezusie Chrystusie, Panu naszym, (5) przez którego otrzymaliśmy łaskę i apostolstwo, abyśmy dla imienia jego przywiedli do posłuszeństwa wiary wszystkie narody, (6) wśród których jesteście i wy, powołani przez Jezusa Chrystusa […]”.

1 Koryntian 15:5-9
„[…] i że ukazał się Kefasowi, potem dwunastu; (6) potem ukazał się więcej niż pięciuset braciom naraz, z których większość dotychczas żyje, niektórzy zaś zasnęli; (7) potem ukazał się Jakubowi, następnie wszystkim apostołom; (8) a w końcu po wszystkich ukazał się i mnie jako poronionemu płodowi. (9) Ja bowiem jestem najmniejszym z apostołów i nie jestem godzien nazywać się apostołem, gdyż prześladowałem Kościół Boży […]”.

1 Tymoteusza 1:11-13
„[…] zgodnej z ewangelią chwały błogosławionego Boga, która została mi powierzona. (12) Dzięki składam temu, który mnie wzmocnił, Chrystusowi Jezusowi, Panu naszemu, za to, że mnie uznał za godnego zaufania, zleciwszy mi tę służbę, (13) mimo to, że przedtem byłem bluźniercą i prześladowcą, i gnębicielem, ale miłosierdzia dostąpiłem, bo czyniłem to nieświadomie, w niewierze […]”.

Tytusa 1:1-3
„Paweł, sługa Boży, apostoł Jezusa Chrystusa w służbie wiary wybranych Bożych i w służbie poznania prawdy, która jest zgodna z pobożnością, (2) w nadziei żywota wiecznego, przyobiecanego przed dawnymi wiekami przez prawdomównego Boga, (3) a objawionego we właściwym czasie w Słowie zwiastowania, które zostało mi powierzone z rozkazu Boga, Zbawiciela naszego […]”.

Rzymian 11:13
„[…] do was zaś, którzy jesteście z pogan, mówię: Skoro już jestem apostołem pogan, służbę moją chlubnie wykonuję […]”.

#4
Paweł był uznawany przez Apostołów i innych chrześcijan [między innymi Piotra, Jakuba, Jana (Galacjan 2:9)] za autorytet w sprawach wiary i żaden z nich nie sprzeciwiał się jego apostolstwu.

Galacjan 2:6b-9
„[…] otóż ci, którzy cieszyli się szczególnym poważaniem, niczego mi nie narzucili, (7) raczej przeciwnie, gdy zobaczyli, że została mi powierzona ewangelia między nieobrzezanymi, jak Piotrowi między obrzezanymi – (8) bo Ten, który skutecznie działał przez Piotra w apostolstwie między obrzezanymi, skutecznie działał i przeze mnie między poganami – (9) otóż, gdy poznali okazaną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanych […]”.

#5
Apostoł Piotr osobiście potwierdził autorytet Pawła.

2 Piotra 3:15-16
„[…] a cierpliwość Pana naszego uważajcie za ratunek, jak i umiłowany brat nasz, Paweł, w mądrości, która mu jest dana, pisał do was; (16) tak też mówi we wszystkich listach, gdzie o tym się wypowiada; są w nich pewne rzeczy niezrozumiałe, które, podobnie jak i inne pisma, ludzie niewykształceni i niezbyt umocnieni przekręcają ku swej własnej zgubie […]”.

#6
Świadectwa Boże i Ducha Świętego potwierdzają, że Paweł był Apostołem Jezusa Chrystusa.

Dzieje Apostolskie 9:10-17
„[…] a był w Damaszku pewien uczeń, imieniem Ananiasz. I rzekł Pan do niego w widzeniu: Ananiaszu! On zaś rzekł: Otom ja, Panie. (11) Pan zaś do niego: Wstań i idź na ulicę Prostą, i zapytaj w domu Judy o Saula z Tarsu; oto właśnie się modli. (12) I ujrzał w widzeniu męża, imieniem Ananiasz, jak wszedł, i ręce na niego włożył, aby przejrzał. (13) Ananiasz zaś odpowiedział: Panie, słyszałem od wielu o tym mężu, ile złego wyrządził świętym twoim w Jerozolimie; (14) ma także upoważnienie od arcykapłanów, aby tutaj uwięzić wszystkich, którzy wzywają imienia twego. (15) Lecz Pan rzekł do niego: Idź, albowiem mąż ten jest moim narzędziem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela; (16) Ja sam bowiem pokażę mu, ile musi wycierpieć dla imienia mego. (17) I poszedł Ananiasz, i wszedł do domu, włożył na niego ręce i rzekł: Bracie Saulu, Pan Jezus, który ci się ukazał w drodze, jaką szedłeś, posłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym”.

Dzieje Apostolskie 13:1-5
„W Antiochii, w tamtejszym Kościele, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Szymon, zwany Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, i Szaweł. (2) Gdy odprawili publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem. (3) Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rąk, wyprawili ich. (4) A oni wysłani przez Ducha Świętego zeszli do Seleucji, a stamtąd odpłynęli na Cypr. (5) Gdy przybyli do Salaminy, głosili słowo Boże w synagogach żydowskich; mieli też Jana do pomocy”.

#7
Kościoły (zbory), które założył Paweł (lub uczestniczył w ich powstaniu), są wymienione w Księdze Objawienia.

Objawienie Jana 1:11
„[…] to, co widzisz, zapisz w księdze i wyślij do siedmiu zborów: do Efezu i do Smyrny, i do Pergamonu, i do Tiatyry, i do Sardes, i do Filadelfii, i do Laodycei”.

#8
Odstępstwo, jakiego dopuściły się te Kościoły (wymienione w rozdziałach 2-3 Księgi Objawienia), nie było związane z nauką Pawła.

#9
Proroctwa (Rzymian 15:8-12) potwierdzają misję Pawła, który został przeznaczony (posłany) do służby wśród pogan (Dzieje Apostolskie 9:15-16 i 22:21 / Galacjan 2:9).

Rzymian 15:8-12
„[…] gdyż powiadam, że Chrystus stał się sługą obrzezanych ze względu na prawdę Bożą, aby potwierdzić obietnice dane ojcom. (9) I aby poganie wielbili Boga za miłosierdzie, jak napisano: Dlatego będę Cię wyznawał między poganami i będę śpiewał imieniu Twemu. (10) I znowu mówi: Weselcie się, poganie, z Jego ludem. (11) I znowu: Chwalcie Pana, wszyscy poganie, i niech Go wysławiają wszystkie ludy. (12) I znowu Izajasz powiada: Wyrośnie odrośl z pnia Jessego i powstanie, aby panować nad poganami; w Nim poganie nadzieję pokładać będą”.

Dzieje Apostolskie 9:15-16
„[…] lecz Pan rzekł do niego: Idź, albowiem mąż ten jest moim narzędziem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela; (16) Ja sam bowiem pokażę mu, ile musi wycierpieć dla imienia mego”.

Zgodnie z Pismem Świętym Paweł był Apostołem z woli i rozkazu samego Boga (Tytusa 1:1-3 / Rzymian 1:1 / 1 Tymoteusza 1:12), był uznawany przez Apostołów i innych wierzących (Galacjan 2:6-9 / 2 Piotra 3:15-16), jego apostolstwo potwierdził Duch Święty (Dzieje Apostolskie 9:10-17 i 13:1-5), proroctwa (Rzymian 15:8-12), świadectwa i owoce pracy.

Teraz przejdę do odpowiedzi na twoje drugie pytanie: co z apostolstwem Barnaby i Macieja?

Faktycznie w Piśmie Świętym znajdujemy wzmiankę o apostolstwie Barnaby: „[…] gdy to usłyszeli apostołowie Barnaba i Paweł, rozdarli szaty swoje i wpadli między tłum, krzycząc […]” (Dzieje Apostolskie 14:14).

Jeśli chodzi o apostolstwo Macieja, czytamy: „[…] w owych dniach stanął Piotr wśród braci – a było tam zebrane grono około stu dwudziestu osób – i rzekł: (16) Mężowie bracia! Musiało się wypełnić Pismo, w którym Duch Święty przepowiedział przez usta Dawida o Judaszu, który stał się przywódcą tych, co pojmali Jezusa; (17) bo został on zaliczony do naszego grona i miał udział w tej służbie. (18) On to za otrzymaną zapłatę za nieprawość nabył pole, a upadłszy, pękł na dwoje i wypłynęły wszystkie wnętrzności jego. (19) I stało się to wiadome wszystkim mieszkańcom Jerozolimy, tak że nazwano owo pole w ich własnym języku Akeldama, to jest Pole Krwi. (20) Napisano bowiem w księdze Psalmów: Niech siedziba jego stanie się pusta i niech nikt nie mieszka w niej. oraz: A urząd jego niech weźmie inny. (21) Trzeba więc, aby jeden z tych mężów, którzy chodzili z nami przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał między nami, (22) począwszy od chrztu Jana, aż do dnia, w którym od nas został wzięty w górę, stał się wraz z nami świadkiem jego zmartwychwstania. (23) I wskazali dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, którego też nazywano Justem, i Macieja. (24) Potem modlili się tymi słowy: Ty, Panie, który znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego obrałeś, (25) aby zajął miejsce w tej służbie i w posłannictwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść na miejsce swoje. (26) I dali im losy; a los padł na Macieja, i został dołączony do grona jedenastu apostołów” (Dzieje Apostolskie 1:15-26).

W jaki sposób mogę to wytłumaczyć?
Słowo „apostoł” jest określeniem wziętym z greki (apostolos), które oznacza „wysłannika” (posła), a więc kogoś, kto działa w oparciu o autorytet posyłającego (w tym przypadku Jezusa). Z Pisma Świętego wynika, że w pierwszym wieku Kościoła istniał urząd apostoła (Dzieje Apostolskie 1:20 i 25) oraz duchowy dar apostolstwa (1 Koryntian 12:28-31 / Efezjan 4:11-13). Urząd apostoła sprawowało dwunastu wybranych uczniów Jezusa (Marka 3:13-19), na co wskazuje Księga Dziejów Apostolskich 11:20-26 i Księga Psalmów 109:8. Na samym początku Jezus powołał dwunastu, później [kiedy został wzięty do nieba (Marka 16:19-20)] powołał również innych wysłanników (delegatów) działających w oparciu o Jego autorytet i posiadających odpowiednie ku temu dary (1 Koryntian 12:28-31 / Efezjan 4:11-13). Należeli do nich: Jakub (1 Koryntian 15:7 / Galacjan 1:19), Barnaba (Dzieje Apostolskie 14:14 / 1 Koryntian 9:6), Andronik, Junia (Rzymian 16:7), Sylas, Tymoteusz (1 Tesaloniczan 1:1 i 2:7), Apollos (1 Koryntian 4:6 i 9) i z pewnością wielu innych. Ta grupa wierzących została powołana, aby nieść Ewangelię i znosić prześladowania. Żaden z nich jednak nie sprawował urzędu apostoła.

Niewiele osób jest świadomych różnicy między tymi dwoma zastosowaniami terminu „apostoł” – dzisiaj częściej używa się go w kontekście dwunastu początkowo wybranych uczniów Jezusa. Powinieneś również pamiętać, że kiedyś określenie to było bardziej praktyczne, ludzie stosowali je w codziennym języku potocznym (szczególnie widać to w Księdze Dziejów Apostolskich, która opisuje początki Kościoła). Niestety dawne znaczenie tego słowa zostało zatarte, co budzi dziś wiele kontrowersji (tu właśnie leży źródło twojego niezrozumienia). Dodatkowy dowód na to, że w tamtych czasach byli inni apostołowie i że terminu „apostoł” używano również w znaczeniu „delegat posłany w oparciu o autorytet Jezusa”, znajdujemy w Piśmie Świętym:

1 Tesaloniczan 2:6-7
„[…] nie szukaliśmy też chwały u ludzi ani u was, ani u innych, (7) chociaż jako apostołowie Chrystusa mogliśmy być w wielkim poważaniu; przeciwnie, byliśmy pośród was łagodni jak żywicielka, otaczająca troskliwą opieką swoje dzieci”.

2 Koryntian 11:12-14
„[…] a to, co czynię, czynić też będę nadal, aby odebrać podstawę tym, którzy chcą mieć podstawę, by w tym, czym się chlubią, byli takimi, jakimi my jesteśmy. (13) Tacy bowiem są fałszywymi apostołami, pracownikami zdradliwymi, którzy tylko przybierają postać apostołów Chrystusowych. (14) I nic dziwnego; wszak i szatan przybiera postać anioła światłości”.

Dzieje Apostolskie 14:4
„[…] a ludność miasta była podzielona, jedni byli za Żydami, drudzy zaś za apostołami”.

Dzieje Apostolskie 14:14
„[…] gdy to usłyszeli apostołowie Barnaba i Paweł, rozdarli szaty swoje i wpadli między tłum, krzycząc […]”.

Galacjan 2:8
„[…] bo Ten, który skutecznie działał przez Piotra w apostolstwie między obrzezanymi, skutecznie działał i przeze mnie między poganami […]”.

1 Koryntian 15:5-7
„[…] i że ukazał się Kefasowi, potem dwunastu; (6) potem ukazał się więcej niż pięciuset braciom naraz, z których większość dotychczas żyje, niektórzy zaś zasnęli; (7) potem ukazał się Jakubowi, następnie wszystkim apostołom; (8) a w końcu po wszystkich ukazał się i mnie jako poronionemu płodowi”.

Ja w taki sposób to rozumiem, biorąc pod uwagę całość przesłania Pisma Świętego – inną opinię na ten temat możesz przeczytać, klikając tutaj.

Odpowiedź na kolejne pytanie
Paweł twierdzi, że Chrystus zniósł Prawo, ale nie znajdziemy tego potwierdzenia w Ewangelii. Paweł znosi Przykazania Boże, chociaż napisano: „…Wszystkie przykazania Jego są trwałe, ustalone na wieki, na zawsze, nadane ze słusznością i mocą” (Ps. 111:7b-8, BT*). Jeśli tak, to dlaczego Paweł zniósł wiele z tych przykazań sprzeciwiając się tym samym Bogu?

Tak rozumując, można by stwierdzić, że również sam Pan Jezus lub Apostoł Piotr robili podobnie, czyli wprowadzali prawo sprzeczne z Bożą wolą. Oto tego przykłady:

Mateusza 5:38-42
„[…] słyszeliście, iż powiedziano: Oko za oko, ząb za ząb. (39) A Ja wam powiadam: Nie sprzeciwiajcie się złemu, a jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi. (40) A temu, kto chce się z tobą procesować i zabrać ci szatę, zostaw i płaszcz. (41) A kto by cię przymuszał, żebyś szedł z nim jedną milę, idź z nim i dwie. (42) Temu, kto cię prosi, daj, a od tego, który chce od ciebie pożyczyć, nie odwracaj się”.

Mateusza 5:27-28
„[…] słyszeliście, iż powiedziano: Nie będziesz cudzołożył. (28) A Ja wam powiadam, że każdy kto patrzy na niewiastę i pożąda jej, już popełnił z nią cudzołóstwo w sercu swoim”.

Mateusza 5:31-32
„[…] powiedziano też: Ktokolwiek by opuścił żonę swoją, niech jej da list rozwodowy. (32) A Ja wam powiadam, że każdy, kto opuszcza żonę swoją, wyjąwszy powód wszeteczeństwa, prowadzi ją do cudzołóstwa, a kto by opuszczoną poślubił, cudzołoży”.

Dzieje Apostolskie 11:1-18
„I usłyszeli apostołowie i bracia, którzy mieszkali w Judei, że i poganie przyjęli Słowo Boże. (2) Kiedy zaś Piotr przybył do Jerozolimy, stawiali mu zarzuty rodowici Żydzi, (3) mówiąc: Poszedłeś do mężów nieobrzezanych i jadłeś z nimi. (4) Wtedy Piotr zaczął im wykładać po kolei, mówiąc: (5) Byłem w mieście Joppie i modliłem się; naraz w zachwyceniu miałem widzenie; jakiś przedmiot, jakby wielkie lniane płótno, opuszczane za cztery rogi, zstępowało z nieba, aż dotarło do mnie. (6) Wpatrzywszy się w nie uważnie, zobaczyłem ziemskie czworonogi i dzikie zwierzęta, płazy i ptactwo niebieskie. (7) Usłyszałem też i głos, który mi powiedział: Wstań, Piotrze, zabijaj i jedz! (8) I odrzekłem: Przenigdy, Panie, bo jeszcze nigdy nic skalanego lub nieczystego nie weszło do ust moich. (9) Wtedy po raz wtóry odpowiedział głos z nieba: Co Bóg oczyścił, ty nie miej za skalane. (10) I stało się to po trzykroć, po czym wszystko znowu zostało wciągnięte do nieba. (11) I oto w tej chwili przed domem, w którym byłem, stanęli trzej mężowie, wysłani z Cezarei do mnie. (12) I powiedział mi Duch, abym z nimi poszedł bez wahania. Poszło też ze mną i tych sześciu braci i tak przyszliśmy do domu owego męża. (13) Opowiedział nam on, jak ujrzał anioła, który się pojawił w domu jego i rzekł: Poślij do Joppy i sprowadź Szymona, którego nazywają Piotrem, (14) a on powie ci słowa, przez które będziesz zbawiony, ty i cały dom twój. (15) A gdy zacząłem mówić, zstąpił na nich Duch Święty, jak i na nas na początku. (16) I przypomniałem sobie słowo Pana, gdy powiedział: Jan chrzcił wodą, ale wy będziecie ochrzczeni Duchem Świętym. (17) Jeżeli więc Bóg dał im ten sam dar, co i nam, którzy uwierzyliśmy w Pana Jezusa Chrystusa, to jakże ja mogłem przeszkodzić Bogu? (18) A gdy to usłyszeli, uspokoili się i wielbili Boga, mówiąc: Tak więc i poganom dał Bóg upamiętanie ku żywotowi”.

Odpowiedź na kolejne pytanie
Aby odpowiedzieć na twoje pytanie o to, czy Paweł znosi przykazania Boże, wykorzystam trzy argumenty, które niekoniecznie się wykluczają:

Argument #1
Prawo Boże jest stałe i niezmienne (Psalm 11:7-8), ale zasady i prawa zawieranych przymierzy niestety NIE (więcej o przymierzach dowiesz się, klikając tutaj). Stare Przymierze obejmowało: prawo moralne, karne, wiążące człowieka (ewentualnie grupę ludzi) z Bogiem [np. nakaz obrzezania (1 Mojżeszowa 17:10-14 / Dzieje Apostolskie 7:8) lub przestrzegania Sabatu (2 Mojżeszowa 20:8-10 i 31:16-17 / 5 Mojżeszowa 5:12-14)], prawo ceremonialne (np. obrzędy) dotyczące sposobu uwielbiania Boga, ubierania się, jedzenia itd. Prawo moralne pozostaje bez zmian, ponieważ stosunek Boga do grzechu jest zawsze ten sam. Inaczej jest jednak w przypadku pozostałych praw. Gdyby nie uległy zmianie, musielibyśmy dziś robić wszystko w taki sam sposób jak Izraelici: ubierać się, jeść, uwielbiać Boga, dokonywać ceremonii i obrzędów, składać ofiary itd. To jednak się zmieniło, czego dowodzi Pismo Święte – zarówno Stary Testament (proroctwa), jak i Nowy Testament.

Hebrajczyków 9:10
„[…] są to tylko przepisy zewnętrzne, dotyczące pokarmów i napojów, i różnych obmywań, nałożone do czasu zaprowadzenia nowego porządku”.

Jana 4:21-24
„[…] rzekł jej Jezus: Niewiasto, wierz mi, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie oddawali czci Ojcu. (22) Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, bo zbawienie pochodzi od Żydów. (23) Lecz nadchodzi godzina i teraz jest, kiedy prawdziwi czciciele będą oddawali Ojcu cześć w duchu i w prawdzie; bo i Ojciec takich szuka, którzy by mu tak cześć oddawali. (24) Bóg jest duchem, a ci, którzy mu cześć oddają, winni mu ją oddawać w duchu i w prawdzie”.

Izajasza 42:1-8
„Oto sługa mój, którego popieram, mój wybrany, którego ukochała moja dusza. Natchnąłem go moim duchem, aby nadał narodom prawo […]. Nie upadnie na duchu ani się nie złamie, dopóki nie utrwali prawa na ziemi; a jego nauki wyczekują wyspy […]”.

Hebrajczyków 8:10
„[…] takie zaś jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po upływie owych dni, mówi Pan: Prawa moje włożę w ich umysły i na sercach ich wypiszę je, i będę im Bogiem, a oni będą mi ludem”.

Zauważam, że Bóg kilka razy zmieniał prawa obowiązujących przymierzy. Pełną odpowiedź i wytłumaczenie tego znajdziesz w artykułach: „Czy jako chrześcijanin muszę przestrzegać praw Starego Przymierza?” (kliknij tutaj) i „Stare Przymierze oraz Nowe Przymierze w Jezusie Chrystusie” (kliknij tutaj). Niestety ze zmiany przymierzy i ich praw wynika wiele nieporozumień. Opisuje nam to List do Hebrajczyków i inne fragmenty Pisma Świętego – możesz je przeczytać, klikając tutaj.

Argument #2
Stare Przymierze (Mojżeszowe) zostało zawarte z Izraelem, a Nowe Przymierze z Jezusem Chrystusem. Kiedy nawracamy się (przyjmując Jezusa za swojego Pana i Zbawiciela), Bóg daje nam nowe życie (Rzymian 6:3-5). Wówczas należymy już do Jezusa i zaczynamy żyć pod łaską [(1 Piotra 1:13 / 2 Piotra 3:18) więcej o łasce dowiesz się, klikając tutaj] – według Ducha [(Rzymian 8:1-6 / Galacjan 5:16-18) czym jest życie według ciała i według Ducha, dowiesz się, klikając tutaj], nie według przykazań [prawa zakonu Mojżeszowego (2 Koryntian 3:4-6 / Rzymian 7:6)]. Żyjemy już pod innym przymierzem (z innymi prawami) i nie będziemy sądzeni ze starego prawa, choć mamy żyć w taki sposób, jakbyśmy mieli być z niego sądzeni [(Jakuba 2:12) chodzi tutaj o prawo moralne, nie o prawo wiążące Izraela z Bogiem, czyli styl ubierania się, jedzenia, przestrzeganie nakazu obrzezania, składania ofiar itp.]. Niejako potwierdzeniem tego jest fakt, że Pan Jezus w swoim nauczaniu rzadko przytaczał 3. Księgę Mojżeszową, której charakter jest prawny (obejmuje ona prawo i przepisy związane ze Starym Przymierzem).

Nowotestamentowa wiara w Jezusa Chrystusa zmienia nasze położenie względem starego prawa (prawa Mojżeszowego, zakonu) dotyczącego tylko Żydów (Stare Przymierze) oraz tych, którzy odrzucili Mesjasza i Ewangelię (więcej na temat Ewangelii dowiesz się, klikając tutaj). Pismo Święte wskazuje, że „[…] z uczynków zakonu nie będzie usprawiedliwiony przed nim żaden człowiek, gdyż przez zakon jest poznanie grzechu […]” (Rzymian 3:20). Jeśli przez zakon człowiek poznał grzech, a nic z tym nie zrobił, ponosi konsekwencje. Dla takich ludzi prawo nigdy nie wygasło i będą oni z niego sądzeni (oczywiście chodzi o prawo moralne). Jezus był wypełnieniem zakonu [starego prawa (Rzymian 8:1-17 i 10:4-13)] i wprowadził pod Bożą łaskę tych, którzy Go słuchają i przyjmują za osobistego Pana i Zbawiciela (Rzymian 10:1-21). Tego właśnie nauczał Apostoł Paweł.

Argument #3
Ostatni argument dotyczy celu, z jakim Jezus przyszedł na ziemię. Widzimy, że na samym początku Jezus został posłany tylko do Żydów (Marka 7:26-27 / Mateusza 10:5-7 i 15:24-26). Na tym etapie nie miał On na celu rozwiązać starego prawa (zakonu Starego Przymierza). Kiedy jednak Naród Wybrany (związany z Bogiem przymierzem) odrzucił Jezusa, Bóg zerwał przymierze, a łaska została wylana na pogan (Galacjan 3:11-14). Niestety to musiało się wiązać ze zmianą prawa, które w zakonie (Starym Przymierzu) dotyczyło tylko Izraela. Fragment, który mówi: „[…] bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie” (Mateusza 5:18), dotyczy początkowej fazy przyjścia Jezusa, w której zwracał się tylko do Żydów. Wspomina o tym również inny fragment: „[…] nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić” (Mateusza 5:17).

W tym czasie Jezus nie miał takiego zamiaru (i początkowo nie był w tym celu posłany). Skoro jednak został odrzucony, wypełnił to prawo i zapoczątkował nowy rozdział w dziejach ludzkości (Nowe Przymierze). Kiedy wypełnił stare prawo (zakon), straciło ono moc, a Bóg wprowadził Nowe Przymierze, pod którym aktualnie żyjemy. Uważam, że w powyższych fragmentach musimy uwzględnić wydarzenia w czasie.

Hebrajczyków 8:13
„[…] gdy mówi: Nowe, to uznał pierwsze za przedawnione; a to, co się przedawnia i starzeje, bliskie jest zaniku”.

2 Koryntian 5:17
„[…] tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe”.

Jezus powiedział: „[…] bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie. (19) Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim w Królestwie Niebios” (Mateusza 5:18-19) – w ten sposób odniósł się do początkowego celu i zadania, z jakim przyszedł.

Kiedy Pan Jezus wypełnił zakon (stare prawo), Bóg wprowadził nowe prawo (bardziej zobowiązujące), w którym już nie chodzi o: „nie zabijaj”, ale nawet nie miej nikogo w nienawiści; nie tylko „nie cudzołóż”, ale nawet nie patrz pożądliwie na inną osobę; „nie kradnij”, ale rozdzielaj ubogim; nie „jeden dzień dla Pana” (Sabat), ale każdy nasz dzień jest dla Boga, w każdym dniu mamy w Nim odpocznienie i w każdym dniu mamy Mu służyć. Bóg w Chrystusie powołał nas do większych rzeczy niż zakon, On chciał czegoś więcej. Dlatego też prawo uległo zmianie, co zapowiadali również Prorocy (Izajasza 42:1-8).

Teraz natomiast odniosę się do nauczania Pawła.
Apostołowie poznali jego naukę, którą przedstawił im osobiście – więc dodatkowy dowód na to, że była ona właściwa, znajdujemy w ich wypowiedziach:

Galacjan 2:6b-9
„[…] otóż ci, którzy cieszyli się szczególnym poważaniem, niczego mi nie narzucili, (7) raczej przeciwnie, gdy zobaczyli, że została mi powierzona ewangelia między nieobrzezanymi, jak Piotrowi między obrzezanymi – (8) bo Ten, który skutecznie działał przez Piotra w apostolstwie między obrzezanymi, skutecznie działał i przeze mnie między poganami – (9) otóż, gdy poznali okazaną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanych […]”.

Również wcześniej czytaliśmy, że sam Apostoł Piotr potwierdził autorytet Pawła (2 Piotra 3:15-18), a Jezus ustanowił go swoim świadkiem (Dzieje Apostolskie 26:14-16). W taki sposób to rozumiem i nie uważam, by nauka Apostoła Pawła odbiegała od Bożych przykazań. On został powołany, by nieść Ewangelię poganom [choć nie tylko im (Dzieje Apostolskie 13:16-43)] oraz głosić prawa i zasady Nowego Przymierza. Czynił to również Jezus (Mateusza 5:21-36) i inni wierzący [na przykład Piotr (Dzieje Apostolskie 10:9-36 i 11:1-18)] – więcej na ten temat dowiesz się, klikając tutaj.

Odpowiedź na kolejne pytanie
Czy nauka Pawła odbiega od nauki innych aposotołów; jak np. Jakuba (Listy)? Paweł twierdzi, że zbawienie jest WYŁĄCZNIE z wiary, jednak żaden z apostołów tak nie nauczał, sam Jezus tak nie nauczał. Zaprzecza temu Jakub, gdyż on twierdzi, że zbawienie jest z uczynków i wiary…

Odpowiedź brzmi: NIE, nauka Pawła nie odbiegała od nauki innych Apostołów. Gdyby tak było, mielibyśmy tego potwierdzenie. Widać też, że Apostołowie byli jego nauce przychylni (w tym i Jakub – przeczytaj poniższy fragment).

Galacjan 2:9
„[…] otóż, gdy poznali okazaną mi łaskę, Jakub i Kefas, i Jan, którzy są uważani za filary, podali mnie i Barnabie prawicę na dowód wspólnoty, abyśmy poszli do pogan, a oni do obrzezanych […]”.

Sprawy wiary w Jezusa, które poruszał Paweł (listy do: Rzymian, Efezjan i Galacjan), i zbawienia z uczynków, które poruszał Jakub (List Jakuba), dotyczą różnych zagadnień i problemów, które pojawiły się w danych Kościołach. Paweł pisał do ludzi, którzy zaczęli polegać bardziej na uczynkach religijnych niż na wierze w Jezusa (Galacjan 5:4-10), dlatego położył nacisk na znaczenie życia w wierze (poprzez którą jesteśmy zbawieni), nie poruszając tematu uczynków [zrobił to w innym miejscu (czytaj Efezjan 2:10)]. Jakub natomiast pisał do ludzi, którzy przyjęli tzw. „tanią łaskę” – nic nie robili, a upierali się, że wierzą. Ich stan świadczył o tym, że tak naprawdę nie poznali jeszcze Jezusa ani wiary, poprzez którą mogli być zbawieni. Jakub więc wyszedł im naprzeciw, pisząc o uczynkach wypływających z wiary [uczynkach miłosierdzia (Jakuba 2:13-17 / Galacjan 5:6) i służbie, którą zlecił nam Jezus (Mateusza 25:14-46)]. Właśnie o tym jest jego list:

Jakuba 2:14-22
„[…] cóż to pomoże, bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, a nie ma uczynków? Czy wiara może go zbawić? (15) Jeśli brat albo siostra nie mają się w co przyodziać i brakuje im powszedniego chleba, (16) a ktoś z was powiedziałby im: Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i nasyćcie, a nie dalibyście im tego, czego ciało potrzebuje, cóż to pomoże? (17) Tak i wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie. (18) Lecz powie ktoś: Ty masz wiarę, a ja mam uczynki; pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, a ja ci pokażę wiarę z uczynków moich. (19) Ty wierzysz, że Bóg jest jeden? Dobrze czynisz; demony również wierzą i drżą. (20) Chcesz przeto poznać, nędzny człowieku, że wiara bez uczynków jest martwa? (21) Czyż Abraham, praojciec nasz, nie został usprawiedliwiony z uczynków, gdy ofiarował na ołtarzu Izaaka, syna swego? (22) Widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i że przez uczynki stała się doskonała”.

Wiara w Jezusa Chrystusa pociąga za sobą uczynki (kiedy naprawdę żyje w nas Jezus, spełniamy je). Ich brak to niezbity dowód na to, że tak naprawdę nie wierzymy, a Jezus w nas nie żyje. Oczywiście zbawienie jest jedynie z wiary w Jezusa [co podkreślał Paweł (Efezjan 2:8-10)], a uczynki określają po prostu, czy ta wiara jest właściwa i autentyczna [co podkreślał Jakub (Jakuba 2:14-22)]. Apostoł Paweł wytłumaczył to dokładnie w Liście do Efezjan 2:8-10: „[…] albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar; (9) nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. (10) Jego bowiem dziełem jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, do których przeznaczył nas Bóg, abyśmy w nich chodzili”.

Jeśli nie ma uczynków, wiara jest martwa – zbawienie uzyskamy nie dzięki uczynkom (chodzeniu do Kościoła, czytaniu Biblii, odprawianiu religijnych rytuałów, przyjmowaniu chrztu i innych sakramentów, spełnianiu dobrych uczynków), a jedynie poprzez wiarę w Jezusa (aktywną, czynną w miłości, potwierdzoną uczynkami): „[…] widzisz, że wiara współdziałała z uczynkami jego i że przez uczynki stała się doskonała” (Jakuba 2:22).

List Jakuba dotyczy ludzi, którzy uważają, że aby osiągnąć zbawienie, wystarczy polegać tylko na wierze w Jezusa – dlatego w ich życiu brak owoców i uczynków (nic nie robią). Posiadana przez nas wiara (zbawcza wiara) musi przynosić owoce oraz musi być autentyczna i czynna w miłości poprzez służbę i uczynki [o czym pisał również Apostoł Paweł (Galacjan 5:6)]. Nauczał o tym sam Jezus (zachęcam do rozważenia fragmentów: Ewangelia według Łukasza 12:35-40, Ewangelia według Mateusza 24:38-44 i 25:10-13.24-30). Niebo stoi otworem dla tych wszystkich, którzy całą swoją nadzieję pokładają w Panu Jezusie Chrystusie, wierzą w Niego i wykonują Jego wolę (Dzieje Apostolskie 3:19-23) – jedno współpracuje z drugim, jedno wypływa z drugiego.

Mateusza 25:14-30
„[…] będzie bowiem tak jak z człowiekiem, który odjeżdżając, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. (15) I dał jednemu pięć talentów, a drugiemu dwa, a trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał […]. Wreszcie przystąpił i ten, który wziął jeden talent, i rzekł: Panie! Wiedziałem o tobie, żeś człowiek twardy, że żniesz, gdzieś nie siał, i zbierasz, gdzieś nie rozsypywał. (25) Bojąc się tedy, odszedłem i ukryłem talent twój w ziemi; oto masz, co twoje. (26) A odpowiadając, rzekł mu pan jego: Sługo zły i leniwy! Wiedziałeś, że żnę, gdzie nie siałem, i zbieram, gdzie nie rozsypywałem. (27) Powinieneś był więc dać pieniądze moje bankierom, a ja po powrocie odebrałbym, co moje, z zyskiem. (28) Weźcie przeto od niego ten talent i dajcie temu, który ma dziesięć talentów. (29) Każdemu bowiem, kto ma, będzie dane i obfitować będzie, a temu, kto nie ma, zostanie zabrane i to, co ma. (30) A nieużytecznego sługę wrzućcie w ciemności zewnętrzne; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów”.

Pismo Święte daje nam jedno przesłanie, ale musimy trzymać się biblijnych kontekstów i umieć je właściwie interpretować (więcej na ten temat dowiesz się, klikając tutaj). Uważam, że to jest główna przyczyna twojego niezrozumienia.

Dziękuję. Jeśli masz więcej pytań, napisz.
Luke / luke@zaJezusem.com