Księga Objawienia Jana (Apokalipsa) jest księgą proroczą, opisującą przebieg czasów ostatecznych (więcej na temat czasów ostatecznych dowiesz się, klikając tutaj), które zakończą panowanie zła i nieprawości na ziemi. Te opisy są bardzo dokładne (choć skomplikowane), przedstawione w formie symboli, porównań i znaków. Aby je rozumieć (choć nie jest to łatwe), trzeba znać Pismo Święte, gdyż wiele wątków powtarza się i wyjaśnia w kontekście całościowym (szczególnie jeśli chodzi o spełnianie proroctw). Dlatego aby spróbować wyjaśnić wskazany przez ciebie fragment (Objawienie Jana 14:4), należy wziąć pod uwagę szerszy kontekst. Oczywiście interpretacja ta nie może być w sprzeczności z całością przesłania Pisma (więcej na temat interpretacji Pisma Świętego dowiesz się, klikając tutaj).
Objawienie Jana 14:1-5
„I widziałem, a oto Baranek stał na górze Syjon, a z nim sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy mieli wypisane Jego imię na czole i imię Jego Ojca. (2) I usłyszałem głos z nieba jakby szum wielu wód i jakby łoskot potężnego grzmotu; a głos, który usłyszałem, brzmiał jak dźwięki harfiarzy, grających na swoich harfach. (3) I śpiewali nową pieśń przed tronem i przed czterema postaciami i przed starszymi; i nikt się tej pieśni nie mógł nauczyć, jak tylko owe sto czterdzieści cztery tysiące tych, którzy zostali wykupieni z ziemi. (4) Są to ci, którzy się nie skalali z kobietami; są bowiem czyści. Podążają oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie. Zostali oni wykupieni spomiędzy ludzi jako pierwociny dla Boga i dla Baranka. (5) I w ustach ich nie znaleziono kłamstwa; są bez skazy”.
Werset 1a z 14. rozdziału Księgi Objawienia Jana:
Baranek, o którym jest tutaj mowa, to Jezus Chrystus. W Starym Testamencie Boże prawo wymagało złożenia ofiary z baranka (bez skazy, czyli bez wady) w celu wykupienia – uwolnienia od grzechu (więcej na temat grzechu dowiesz się, klikając tutaj). Dzięki tej ofierze człowiek mógł być usprawiedliwiony (oczyszczony z zarzutów) i stawał się czysty przed obliczem Boga. To właśnie Jezus stał się Barankiem ofiarnym Nowego Przymierza, okazując gotowość, by umrzeć za swoich wybranych (przeczytaj 53. rozdział Księgi Izajasza).
Jana 1:29
„[…] nazajutrz ujrzał Jezusa, idącego do niego, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata”.
Werset 1b z 14. rozdziału Księgi Objawienia Jana:
Syjon to jedno ze wzgórz Jerozolimy, na którym wzniesiono pałac królewski i świątynię. W przenośni słowo to oznacza „Izrael”. Nazwy „Syjon” zaczęto używać jako nazwy miasta Jerozolimy, ziemi judzkiej i całego ludu izraelskiego (Izajasza 40:9 / Jeremiasza 31:12 / Zachariasza 9:13). Określenie „Syjon” najczęściej ma dziś znaczenie teologiczne. Duchowe znaczenie tego słowa przedstawia Nowy Testament, utożsamiając je ze świętym miastem Jerozolimą i Królestwem Bożym (Rzymian 11:26 / Objawienie Jana 14:1 / Izajasza 27:13) – miejscem, w którym lud Boży jest bezpieczny i już nic mu nie grozi.
Werset 1c z 14. rozdziału Księgi Objawienia Jana:
144 tysiące wybranych (powołanych – przeznaczonych do misji, służby, zadania) to szczególna grupa ludzi (zebrana ze wszystkich plemion izraelskich – przeczytaj Księgę Objawienia Jana 7:1-8) wykupiona z ziemi jako pierwociny dla Boga i Jego Syna. W Izraelu pierwociny należały do Boga jako najlepszy plon. Ta grupa ludzi jest więc wyjątkowa. Są chronieni pieczęcią na swoich czołach (może to odzwierciedlenie tego, że są z Bogiem jednej myśli i mają Jego charakter), co pozwala im przetrwać wielki ucisk. Byli oni celem gniewu szatana (Objawienie Jana 12:17), teraz zaś stoją na górze Syjon zebrani pod sztandarem Chrystusa i gotowi do bitwy.
Objawienie Jana 7:2-4
„[…] widziałem też innego anioła wstępującego od wschodu słońca, który miał pieczęć Boga żywego i który zawołał głosem donośnym na czterech aniołów, którym zezwolono wyrządzić szkodę ziemi i morzu, mówiąc: (3) Nie wyrządźcie szkody ani ziemi, ani morzu, ani drzewom, dopóki nie opatrzymy pieczęcią sług Boga naszego na czołach ich. (4) I usłyszałem liczbę tych, których opatrzono pieczęcią: sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych ze wszystkich plemion izraelskich […]”.
Wersety 2-3 z 14. rozdziału Księgi Objawienia Jana:
Wybrani Boży śpiewają przed tronem (w obecności zgromadzenia) nową pieśń, której nikt nie mógł się nauczyć. Prawdopodobnie jest to pieśń wybawienia śpiewana przez Izraelitów po przejściu przez Morze Czerwone. Zostanie ona zaśpiewana jeszcze raz przez tych, którzy przeszli przez wielki ucisk. Wykupienie oznacza tutaj uwolnienie z niewoli, czyli nabycie dawnej własności. Ludzie ci stoją teraz jako zwycięzcy na górze Syjon, czcząc Jezusa. Są oni z Nim związani i mają wypisane na czołach Jego imię i imię Jego Ojca. O ich cechach mówi pierwsza część wskazanego przez ciebie fragmentu: „[…] są to ci, którzy się nie skalali z kobietami; są bowiem czyści. Podążają oni za Barankiem, dokądkolwiek idzie”.
Werset 4. z 14. rozdziału Księgi Objawienia Jana (werset, o który pytasz):
Wyjaśnienia, że 144 tysiące wykupionych z ziemi nie skalało się z kobietami i są oni czyści, nie należy rozumieć dosłownie jako potępienia małżeństwa i promowania celibatu. Negatywne nastawienie do seksualności i małżeństwa głoszone przez niektórych „ojców Kościoła” nie znajduje poparcia w Piśmie Świętym. Częstym błędem w interpretacji tego fragmentu jest twierdzenie, że chodzi o mężczyzn, którzy nigdy nie obcowali (współżyli) z kobietami. Jest to bardzo płytkie podejście, ponieważ wyklucza ono fakt zachowania potomstwa (dzieci są Bożym błogosławieństwem) i przeczy przeznaczeniu ludzi (Bóg stworzył mężczyznę i kobietę). Z Pisma Świętego wynika, że współżycie w związkach małżeńskich nie powoduje skalania (to jedno z Bożych praw). Apostolskie stanowisko w tej sprawie zostało wyrażone w Liście do Hebrajczyków 13:4: „[…] małżeństwo niech będzie we czci u wszystkich, a łoże nieskalane; rozpustników bowiem i cudzołożników sądzić będzie Bóg”.
Więź Kościoła jako oblubienicy Chrystusa w nawiązaniu do małżeństwa również świadczy o tym, że współżycie w związkach małżeńskich nie kala człowieka (przeczytaj np. Księgę Pieśni nad Pieśniami). Apostoł Paweł pisał: „[…] mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, aby go uświęcić […], aby sam sobie przysposobić Kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy, ale żeby był święty i niepokalany” (Efezjan 5:25-27 / Jana 3:29 / Mateusza 19:7, 21:2,9 i 25:1). Wspomnijmy tutaj, że Apostoł Piotr i inni żonaci Apostołowie nie zostali z powodu małżeństwa uznani za skalanych (nieczystych) czy wykluczeni ze zgromadzenia odkupionych. Sens słów wskazanego przez ciebie fragmentu można zrozumieć w świetle napomnienia Apostoła Pawła skierowanego do członków zboru w Koryncie, którzy z pewnością nie pozostawali w stanie wolnym czy celibacie: „[… ] zaręczyłem was z jednym mężem, aby stawić przed Chrystusem dziewicę czystą” (2 Koryntian 11:2). Czystość ta to wierność względem Boga i wytrwałość w wierze, których oczywiście nie można odłączyć od norm moralnych. Skalanie z kobietami oznacza zarówno cudzołóstwo fizyczne (współżycie poza związkiem małżeńskim), jak i cudzołóstwo duchowe. W Biblii cudzołóstwo (wszeteczeństwo, nierząd) to (w sensie przenośnym) odstępstwo religijne (niewierność wobec Boga) i nieprawość (Izajasza 1:21 / Jeremiasza 3:9 / Ezechiela 16:14-18 / Ozeasza 3:1).
Izajasza 1:21
„[…] jakąż nierządnicą stało się to miasto wierne, niegdyś pełne praworządności, sprawiedliwość w nim mieszkała, a teraz mordercy!”
Ezechiela 16:14-18
„[…] a twoja sława z powodu twojej piękności rozeszła się wśród narodów. Była bowiem doskonała dzięki mojej ozdobie, którą włożyłem na ciebie – mówi Wszechmocny Pan. (15) Ale zaufałaś swojej piękności i pewna swojego sławnego imienia uprawiałaś nierząd, i hojnie darzyłaś sobą każdego przechodnia i oddawałaś mu się. (16) Brałaś swoje szaty i robiłaś sobie z nich pstre namioty na wzgórzach, i uprawiałaś na nich nierząd – czego dotąd nie było i czego nie będzie. (17) A ty, nabrawszy wspaniałych swoich klejnotów z mojego złota i srebra, które ci dałem, robiłaś sobie podobizny bożków i z nimi uprawiałaś nierząd. (18) Brałaś także swoje haftowane szaty i przyodziewałaś się nimi, i stawiałaś moją oliwę i moje kadzidło przed nimi […]”.
Ozeasza 3:1
„Potem Pan rzekł do mnie: Idź, pokochaj jeszcze kobietę, która kocha innego i cudzołoży, tak jak Pan miłuje synów Izraela, chociaż oni zwracają się do innych bogów i lubią placki z rodzynkami”.
Jeremiasza 3:6-12
„[…] w czasach króla Jozjasza rzekł Pan do mnie: Czy widziałeś, co uczyniła odstępna żona, Izrael? Chodziła na każdą wysoką górę i pod każde zielone drzewo i tam oddawała się nierządowi. (7) Nawet wtedy jeszcze myślałem, że gdy uczyniła to wszystko, powróci do mnie, lecz nie powróciła. I widziała to niewierna jej siostra – Juda. (8) Widziała także, że Ja właśnie z powodu wszystkich cudzołóstw odrzuciłem odstępną żonę, Izraela, i dałem jej list rozwodowy. Jednak jej siostra, niewierna Juda, nie ulękła się, lecz poszła i także oddawała się nierządowi; (9) przez bezwstydny swój nierząd zbezcześciła ziemię, cudzołożyła z kamieniem i drewnem. (10) Mimo to wszystko niewierna jej siostra, Juda, nie powróciła do mnie ze szczerego serca, lecz obłudnie – mówi Pan. (11) I rzekł Pan do mnie: Odstępna żona, Izrael, okazała się sprawiedliwsza niż niewierna żona, Juda. (12) Idź i głoś te słowa ku północy i mów: Nawróć się, żono odstępna, Izraelu – mówi Pan – nie spojrzę na was surowo, gdyż Ja jestem dobrotliwy – mówi Pan – a nie chowam gniewu na wieki!”.
Cudzołóstwo duchowe to między innymi nieprawość, brak moralności, uczciwości, prawdy itp., a także bałwochwalstwo (więcej na temat znaczenia tego słowa dowiesz się, klikając tutaj), czyli służenie własnemu „ja” (egoizm, samolubstwo), fałszywym religiom, systemom czy bogom (ich wizerunkom, jak np. obrazy, posągi, krucyfiksy itp.). Jest to naruszenie pierwszych dwóch przykazań, co stanowi istotną kwestię w Bożych oczach. Przedstawiona w Piśmie Świętym kobieta nierządna symbolizuje odstępcze religie, systemy, kulty, a także nieprawość. To główne cechy ludzi żyjących daleko od Boga (nieczystych, skalanych, odstępców, duchowych cudzołożników i nierządników). Wykupieni (144 tysiące z plemion izraelskich) zostali z tego wyrwani, przemienieni (odnowieni) w Duchu Chrystusowym i przystosowani przez Boga do okazywania Mu posłuszeństwa.
Ezechiela 36:23-29
„[…] dlatego uświęcę wielkie moje imię, znieważone wśród narodów, bo znieważyliście je wśród nich; i poznają ludy, że Ja jestem Pan – mówi Wszechmocny Pan – gdy na ich oczach okażę się święty wśród was. (24) I zabiorę was spośród narodów, i zgromadzę was ze wszystkich ziem; i sprowadzę was do waszej ziemi, (25) i pokropię was czystą wodą, i będziecie czyści od wszystkich waszych nieczystości i od wszystkich waszych bałwanów oczyszczę was. (26) I dam wam serce nowe, i ducha nowego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste. (27) Mojego ducha dam do waszego wnętrza i uczynię, że będziecie postępować według moich przykazań, moich praw będziecie przestrzegać i wykonywać je. (28) I będziecie mieszkać w ziemi, którą dałem waszym ojcom; i będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem (29) i wybawię was od wszystkich waszych nieczystości, sprawię, że wzejdzie zboże i rozmnożę je, a nie dopuszczę do was głodu”.
Celem przyjścia Chrystusa było uwolnienie (wykupienie) poprzez oczyszczenie i uświęcenie skalanych i bezbożnych. Czystość, o której mówi wskazany przez ciebie fragment, to nieskazitelność Bożego Syna, w którą przyodziali się wybrani (to owa biała, oczyszczająca szata). To właśnie dlatego, że wyprali oni swoje szaty i wybielili je we krwi Baranka, mogą stać przed tronem Bożym, we dnie i w nocy służąc Mu w Jego świątyni: „[…] i rzekłem Mu: Panie mój, ty wiesz. A on rzekł do mnie: To są ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i wyprali szaty swoje, i wybielili je we krwi Baranka. (15) Dlatego są przed tronem Bożym i służą Mu we dnie i w nocy w Świątyni Jego, a Ten, który siedzi na tronie, osłoni ich obecnością swoją” (Objawienie Jana 7:14-15).
Mogli oni być oczyszczeni tylko przez oczyszczającą ofiarę Chrystusa. Właśnie dzięki niej ci odkupieni (uwolnieni, wykupieni, zbawieni) stali czyści, bez skazy (nieskalani). Jeśli wybrani Boży (owe 144 tysiące) byliby czyści, nieskalani, bez grzechu (dosłownie), to nie potrzebowaliby prać swoich szat i wybielać ich we krwi Baranka (Objawienie Jana 7:14-15). Nikt nie jest czysty w Bożych oczach (staje się to możliwe tylko dzięki Chrystusowi) – to twierdzenie jest zgodne z nauczaniem Pisma Świętego.
Rzymian 3:21-26
„[…] ale teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków. (22) Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: (23) wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, (24) a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie które jest w Chrystusie Jezusie. (25) Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania przez wiarę mocą Jego krwi. Chciał przez to okazać, że sprawiedliwość Jego względem grzechów popełnionych dawniej – za dni cierpliwości Bożej – wyrażała się (26) w odpuszczaniu ich po to, by ujawnić w obecnym czasie Jego sprawiedliwość, i [aby pokazać], że On sam jest sprawiedliwy i usprawiedliwia każdego, który wierzy w Jezusa”.
Werset 5. z 14. rozdziału Księgi Objawienia Jana:
Ostatnią wymienioną cechą 144 tysięcy wybranych jest to, że „[…] w ustach ich nie znaleziono kłamstwa; są bez skazy”. Uwaga ta nie dostarcza podstaw do nauczania perfekcjonizmu ani nie usprawiedliwia go. Pismo Święte naucza, że jedynie Jezus Chrystus był i jest bez skazy (1 Piotra 1:19), gdyż jedynie On jest absolutnie święty i czysty, a nasza pozycja wywodzi się wyłącznie od Niego. Dlatego Apostoł Jan pisze, że „nikt, kto trwa w Chrystusie, nie praktykuje grzechu” (1 Jana 3:5), jednak we wcześniejszym fragmencie twierdzi: „jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy i prawdy w nas nie ma” (1 Jana 1:8). Szczery wierzący nie kocha grzechu i powinien wzrastać w świętości (czyli upodabniać się do Chrystusa). Nie jest on jednak wolny od grzechu i w pełni podporządkowany woli Bożej. Wskutek tego nie ma nikogo, kto by nie potrzebował zapewnienia, „że krew Jezusa, oczyszcza go od wszelkiego grzechu” (1 Jana 1:7).
„Bez skazy” [greckie słowo amomos (niewinny)] nie oznacza bezgrzesznego życia. W czasach starotestamentowych Henoch, Abraham czy Hiob zostali nazwani nieskazitelnymi, ale nie byli oni bezgrzeszni, bez zarzutów (1 Mojżeszowa 17:1 / Hioba 1:1). Na przykład Abraham, mówiąc faraonowi o swojej żonie Sarze (że to jego siostra), dopuścił się kłamstwa. 2 tysiące lat temu chrześcijanie byli określani jako święci i bez skazy przed Bogiem (Efezjan 1:4 i 5:27 / Filipian 2:15 / Kolosan 1:22 / Judy 1:24), ale nie byli bezgrzeszni. W Biblii pojęcie „nieskazitelność” oznacza „chodzić z Bogiem” – jak Henoch, Noe, Abraham, inni patriarchowie i pierwsi chrześcijanie (1 Mojżeszowa 6:9 i 17:1). W przeciwieństwie do większości mieszkańców świata (którzy odrzucili lojalność wobec Boga) 144 tysiące wybranych wyprało swoje szaty, wybieliło je we krwi Baranka, a następnie „podążało za Barankiem, dokądkolwiek szedł”. W ten sposób ludzie ci zostali usprawiedliwieni i znalezieni przed Bogiem bez skazy i bez nagany (2 Piotra 3:14) – więcej na temat usprawiedliwienia dowiesz się, klikając tutaj.
Jest to moje zrozumienie (interpretacja) wskazanego przez ciebie fragmentu z Księgi Objawienia Jana 14:4. Jeśli masz jakieś wątpliwości, napisz. Dziękuję i niech ci Bóg błogosławi. Luke.
